Italië
Vetri Soffiati Muranesi Cappellin-Venini & Co.
Paulo Venini
|
In 1921 openden de Milanese advocaat Paulo Venini en de Venetiaanse antiquair Giacomo Cappellin een glasfabriek met de naam Vetri Soffiati Muranesi Cappellin-Venini & Co. op het eiland Murano, het historische glasproductiecentrum in de lagune van Venetië, Italië. Met Luigi Ceresa en Emilio Hochs als investeerders regelden ze de aankoop van de onlangs gesloten Murano glasfabriek van Andrea Rioda, ze huurden de glasblazers van de voormalige firma in en namen Rioda zelf aan als technisch directeur van de onderneming. De rol van artistiek directeur werd ingevuld door de Venetiaanse kunstenaar Vittorio Zecchin. Datzelfde jaar creëerde Vittorio Zecchin de beroemde vaas 'Veronese', die het symbool van het bedrijf zou worden.
In 1922 opende ze twee winkels, één in Venetië, op Piazzetta Leoncini en één in Parijs. De eerste serie glaswerken, ontworpen door Vittorio Zecchin, werd gepresenteerd op de Salon d'Automne en op de XIIIe Biënnale in Venetië met een kroonluchter in de vestibule van het Centrale Paviljoen. De collectie werd later ook tentoongesteld op de Trade Fair in Milaan. Hun plannen liepen bij de start wat spaak toen Rioda stierf voordat de productie was begonnen. Verschillende van de belangrijkste glasblazers vertrokken om een concurrerend bedrijf op te richten onder de naam 'Successori Andrea Rioda'. Desondanks werd de onderneming met succes gelanceerd en floreerde dankzij de steun van de distributiecontacten van de oprichters in Milaan. Het bedrijf profiteerde ook van de toewijding om nieuwe, moderne ontwerpconcepten te introduceren. In 1923 ontving V.S.M Cappellin-Venini & Co de 'Grande Medaglia d'oro L'Esposizione Internazionale delle Arti Decorative' in Monza, wat later de Triënnale van Milaan zou worden. De vormen en kleuren van de glasstukken die bij deze gelegenheid werden tentoongesteld, betekenden een keerpunt en een revolutie in de wereld van de glasblazers. Het merk opende zijn derde winkel in Via Montenapoleone te Milaan. In 1924 won V.S.M Cappellin-Venini & Co de nationale wedstrijd van het Italiaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken voor de levering van 'cristallerie' (glaswerk) bestemd voor alle Italiaanse ambassades in het buitenland. De stukken, Ambasciata genaamd, worden vandaag de dag nog steeds geproduceerd voor de Italiaanse kantoren in het buitenland. Door interne geschillen trok Cappellin zich in 1925 terug uit de firma, waarbij hij de meeste meesterglasblazers van de firma meenam en een concurrerende glasfabriek oprichtte. Maestri Vetrai Muranesi - Cappellin e Co. Het bedrijf sloot reeds in 1931 en in 1933 werden het handelsmerk en de modellen gekocht door Gaetano Ceschina, eigenaar van de winkelketens Pauly & Co. en Compagnia di Venezia e Murano. Eind jaren 1930 verhuisde Cappellin naar Parijs. Na de breuk met Cappellin richtte Paulo Venini zijn eigen bedrijf op, Vetri Soffiati Muranesi Venini & Co. (V.S.M. Venini & Co.) wat later eenvoudigweg Venini & Co. werd. Paulo Venini reorganiseerde zich met nieuwe glasblazers. Francesco Zecchin (ingenieur) werd medeoprichter van het bedrijf en de creatieve leiding vertrouwde Paulo toe aan de Murano beeldhouwer Napoleone Martinuzzi (derde medeoprichter), hoewel Paolo Venini zelf een rol speelde bij het ontwerpen van verschillende van de bekendste producten van het bedrijf, waaronder de 'Fazzoletto' (zakdoek) serie, die hij later in 1949 samen met ontwerper Fulvio Bianconi creëerde. In 1927 bood de III Biennale delle Arti Decorative in Monza onderdak aan de werken van de Milanese groep "Il Labirinto", Toen bestaande uit Tommaso Buzzi, Pietro Chiesa, Emilio Lancia, Michele Marelli, Gio Ponti, Paolo Venini en Gravin Carla Visconti di Mondrona. De bedoeling was om de verspreiding van moderne decoratieve kunst te bevorderen. In hetzelfde jaar introduceerde Paolo Venini zichzelf in een persoonlijke tentoonstelling in het Museé des Arts Décoratifs in Genève. 1928, Napoleone Martinuzzi bedacht een buitengewone uitvinding in de wereld van de glasblazers: het 'pulegoso' glas, een soort glas dat duizenden luchtbelletjes bevat. Door petrolium toe te voegen aan het gesmoten glas onstond er een chemische reacitie met dit fenomeen als gevolg. In 1929 deden de eerste humoristische glazen dieren van Napoleone Martinuzzi hun intrede door de Grand Prix te winnen op de Esposicion Internacional de Arte Moderno in Barcelona. Ze werden vergezeld door geraffineerde glasstukken in de vorm van vetplanten en de kunstwerken Acquari di vetro, in volledige resonantie met de natuur. In 1931 vond de tentoonstelling van reusachtige glazen cactussen en fonteinen plaats op de I Quadriennale in Rome en Venini's glaswerken bereikten de tentoonstelling over decoratieve kunst in Amsterdam. |
Verlichting vertegenwoordigde een belangrijk onderdeel van de productie van Murano-glas. Venini engageerde zich doorheen de gloriejaren in talrijke verlichtingsprojecten van historisch en cultureel belang.
Zo werden er in die jaren dertig, in samenwerking met architect Angiolo Mazzoni, verschillende postkantoren in Italië voorzien van Venini's verlichting creaties. (het postkantoor van Bergamo, Teramo, Palermo, Pola, Forlì, Savona, Gorizia en dat van Ferrara) Andere grote installaties zijn nog steeds te zien in treinstations als dat van Reggio Emilia, Ferrara, Siena en Trento.
In 1932 liep de samenwerking met Napoleone Martinuzzi en Francesco Zecchin ten einde, zij verlieten beiden V.S.M. Venini & Co. om samen Vetreria Zecchin Martinuzzi op te richten, hun verhaal duurde slechts tot 1939 wanneer het failliet ging.
Bij V.S.M. Venini & Co. begon na het vertrek van Napoleone Martinuzzi en Francesco Zecchin in 1932 de samenwerking met Tommaso Buzzi en Carlo Scarpa.
De verlichtingsafdelingen van Venini begonnen te groeien met het project voor Palazzo della Borsa in Milaan (het beursgebouw van de stad), de toren Torre della Rivoluzione in Brescia van architect Marcello Piacentini, de Banca Popolare di Milano, het gebouw van het Openbaar Ministerie en het motorschip 'Conte di Savoia' in Genua van architect Pulitzer.
In 1932 verwelkomde Venini architect en ontwerper Carlo Scarpa, die de eerste Sommersi vazen creëerde.
De 'Diamante' van Paolo Venini en de glaswerken van Carlo Scarpa werden gepresenteerd op de XIX Biennale d'Arte in Venetië. Al snel werden ze ook tentoongesteld in de Mostra della Nuova in Turijn, de Garden Exhibition in Florence en de Exposition Internationale des Arts Décoratifs in Parijs. Venini's kunst was ook te zien in de Croff-winkel in Milaan, de American Bar in Venetië en het Palazzo Reale in Bolzano.
In 1935 werd 'De fontein', ontworpen door architecten Montuori en Aschieri, het pronkstuk van de Quadriennale in Rome en kreeg de Grand Prix op de Exposition Internationale Artisanne in Brussel. Eén jaar later was Venini aanwezig op de XX Biennale D'Arte in Venetië en op de VI Triennale in Milaan, waar het de Gran Premio in de wacht sleepte met zijn nieuwe glaswerk: 'Diamante'. Tijdens deze gelegenheid ontmoette Paolo Venini de keramiste Tyra Lundgren, die hij uitnodigde om naar Murano te komen.
In 1938 hield Venini haar eerste tentoonstelling in Scandinavië, in Het Zweedse Stockholm.
Paolo Venini exposeerde de nieuwe zware glaswerken van Scarpa, bewerkt met de slijpschijf en versierd met figuratieve en abstracte etsen van graveur meester Piano. Paolo Venini nam deel aan de eerste Artek tentoonstelling in Helsinki.
Vanaf 1940 vond er een grote verandering plaats in de productie: Carlo Scarpa en Paolo Venini presenteerden de nieuwe technieken van geslagen, geweven, korrelig en nieuw murrine glas op de Biënnale in Venetië en op de Triënnale in Milaan. De collecties van Carlo Scarpa en Tyra Lundgren werden tentoongesteld op de VII Triennale in Milaan, waar ze de Gran Premio kregen, en in het Grassi Museum in Leipzig.
Het begin van de jaren 1940's werd overschaduwd door WOII, de activiteiten van Venini verminderde maar doofden gelukkig nooit uit tijdens deze moeilijke periode. Tentoonstellingen gingen door, net als de creaties van verlichtingsprojecten zoals dat van het Hotel Excelsior en het gebouw van de Bank van Italië in Rome.
Nog tijdens de oorlog rond 1943 combineerde Paolo Venini zijn artistieke productie met de serieproductie van lampen en flessen. Het bedrijf Venini won de wedstrijd die werd georganiseerd onder de glasfabrieken in Murano, een wedstrijd bedoeld om een Centrotavola (een tafeldecoratiestuk) te maken voor de Universiteit van Padua. De verschillende faculteiten werden erop vertegenwoordigd door glazen dieren ontworpen door Carlo Scarpa.
1946. De samenwerking met Gio Ponti ging van start. Tussen '46 en '50 ontwierp Ponti ook de flessen Crinoline en Morandiane.
In 1949 ontwierpen Fulvio Bianconi en Paolo Venini groepen vazen in Zanfirico.
Toen werd ook de beroemde Fazzoletto geboren, een afbeelding in glas van een rok die beweegt in de wind. Ontworpen door kunstenaar Fulvio Bianconi.
Zo werden er in die jaren dertig, in samenwerking met architect Angiolo Mazzoni, verschillende postkantoren in Italië voorzien van Venini's verlichting creaties. (het postkantoor van Bergamo, Teramo, Palermo, Pola, Forlì, Savona, Gorizia en dat van Ferrara) Andere grote installaties zijn nog steeds te zien in treinstations als dat van Reggio Emilia, Ferrara, Siena en Trento.
In 1932 liep de samenwerking met Napoleone Martinuzzi en Francesco Zecchin ten einde, zij verlieten beiden V.S.M. Venini & Co. om samen Vetreria Zecchin Martinuzzi op te richten, hun verhaal duurde slechts tot 1939 wanneer het failliet ging.
Bij V.S.M. Venini & Co. begon na het vertrek van Napoleone Martinuzzi en Francesco Zecchin in 1932 de samenwerking met Tommaso Buzzi en Carlo Scarpa.
De verlichtingsafdelingen van Venini begonnen te groeien met het project voor Palazzo della Borsa in Milaan (het beursgebouw van de stad), de toren Torre della Rivoluzione in Brescia van architect Marcello Piacentini, de Banca Popolare di Milano, het gebouw van het Openbaar Ministerie en het motorschip 'Conte di Savoia' in Genua van architect Pulitzer.
In 1932 verwelkomde Venini architect en ontwerper Carlo Scarpa, die de eerste Sommersi vazen creëerde.
De 'Diamante' van Paolo Venini en de glaswerken van Carlo Scarpa werden gepresenteerd op de XIX Biennale d'Arte in Venetië. Al snel werden ze ook tentoongesteld in de Mostra della Nuova in Turijn, de Garden Exhibition in Florence en de Exposition Internationale des Arts Décoratifs in Parijs. Venini's kunst was ook te zien in de Croff-winkel in Milaan, de American Bar in Venetië en het Palazzo Reale in Bolzano.
In 1935 werd 'De fontein', ontworpen door architecten Montuori en Aschieri, het pronkstuk van de Quadriennale in Rome en kreeg de Grand Prix op de Exposition Internationale Artisanne in Brussel. Eén jaar later was Venini aanwezig op de XX Biennale D'Arte in Venetië en op de VI Triennale in Milaan, waar het de Gran Premio in de wacht sleepte met zijn nieuwe glaswerk: 'Diamante'. Tijdens deze gelegenheid ontmoette Paolo Venini de keramiste Tyra Lundgren, die hij uitnodigde om naar Murano te komen.
In 1938 hield Venini haar eerste tentoonstelling in Scandinavië, in Het Zweedse Stockholm.
Paolo Venini exposeerde de nieuwe zware glaswerken van Scarpa, bewerkt met de slijpschijf en versierd met figuratieve en abstracte etsen van graveur meester Piano. Paolo Venini nam deel aan de eerste Artek tentoonstelling in Helsinki.
Vanaf 1940 vond er een grote verandering plaats in de productie: Carlo Scarpa en Paolo Venini presenteerden de nieuwe technieken van geslagen, geweven, korrelig en nieuw murrine glas op de Biënnale in Venetië en op de Triënnale in Milaan. De collecties van Carlo Scarpa en Tyra Lundgren werden tentoongesteld op de VII Triennale in Milaan, waar ze de Gran Premio kregen, en in het Grassi Museum in Leipzig.
Het begin van de jaren 1940's werd overschaduwd door WOII, de activiteiten van Venini verminderde maar doofden gelukkig nooit uit tijdens deze moeilijke periode. Tentoonstellingen gingen door, net als de creaties van verlichtingsprojecten zoals dat van het Hotel Excelsior en het gebouw van de Bank van Italië in Rome.
Nog tijdens de oorlog rond 1943 combineerde Paolo Venini zijn artistieke productie met de serieproductie van lampen en flessen. Het bedrijf Venini won de wedstrijd die werd georganiseerd onder de glasfabrieken in Murano, een wedstrijd bedoeld om een Centrotavola (een tafeldecoratiestuk) te maken voor de Universiteit van Padua. De verschillende faculteiten werden erop vertegenwoordigd door glazen dieren ontworpen door Carlo Scarpa.
1946. De samenwerking met Gio Ponti ging van start. Tussen '46 en '50 ontwierp Ponti ook de flessen Crinoline en Morandiane.
In 1949 ontwierpen Fulvio Bianconi en Paolo Venini groepen vazen in Zanfirico.
Toen werd ook de beroemde Fazzoletto geboren, een afbeelding in glas van een rok die beweegt in de wind. Ontworpen door kunstenaar Fulvio Bianconi.
De faam van Venini bleef groeien, zo wist Venini ook de Murano glaswerkkunst te combineren met de Franse mode-industrie om zo meer internationale aandacht te bekomen. Het samenwerken met steeds meer avant-gardistische ontwerpers en architecten werd nadien dan ook vanzelfsprekend voortgezet.
Eugene Barman, Ken Scott, Banfi, Belgiojoso, Peressuti, Licata, Fornasetti, Tissot en Rogers waren enkele van hen. Tegelijkertijd ging de productie van grootschalige verlichtingsinstallaties in vele steden in Italië en daarbuiten door.
Tijdens de jaren 1950 en 1960 werden er bij Venini ook glas-in-loodramen op projectbasis geproduceerd. De bestemmingen waren grote gebouwen zoals kerken, musea, hotels en hoofdkantoren van bedrijven.
1954. Franco Albini ontwierp een serie lampen met lineaire vormen en opalino glas.
Tevens begon ook de samenwerking met Massimo Vignelli en zijn serie lampen '4000', die met de Compasso d'oro op de Triennale di Milano werden bekroond.
Ook was het het jaar dat Piero Fornasetti met zijn creativiteit arriveerde bij Venini.
1956. Massimo Vignelli won de Compasso d'Oro op de XXVIII Biennale d'Arte in Venetië voor zijn Fungo lampen.
In 1957 begon de samenwerking met Tobia Scarpa (zoon van Carlo Scarpa).
In hetzelfde jaar bedachten Paolo Venini en Ignazio Gardella de polyeders (veelvlakken). Deze glazen elementen werden ontworpen om op een modulaire mannier er luchters van samen te stellen. Deze werden voor het eerst gepresenteerd op de Expo 58 in Brussel en later geïnstalleerd in een moskee in Tunesië.
Nieuwe grote verlichtingsprojecten vonden plaats waaronde voor het Hotel Continental in Rome, de Olivetti Corporation in Amerika naar een ontwerp van de firma B.B.P.R., het Fulda theater in Duitsland naar een ontwerp van Ludovico Diaz de Santillana, de lichtinstallaties op Manchester airport, de overkapping boven de binnenplaats van Palazzo Grassi in Venetië met ballotton bollen, Velario genaamd, en nog vele andere projecten.
Eugene Barman, Ken Scott, Banfi, Belgiojoso, Peressuti, Licata, Fornasetti, Tissot en Rogers waren enkele van hen. Tegelijkertijd ging de productie van grootschalige verlichtingsinstallaties in vele steden in Italië en daarbuiten door.
Tijdens de jaren 1950 en 1960 werden er bij Venini ook glas-in-loodramen op projectbasis geproduceerd. De bestemmingen waren grote gebouwen zoals kerken, musea, hotels en hoofdkantoren van bedrijven.
1954. Franco Albini ontwierp een serie lampen met lineaire vormen en opalino glas.
Tevens begon ook de samenwerking met Massimo Vignelli en zijn serie lampen '4000', die met de Compasso d'oro op de Triennale di Milano werden bekroond.
Ook was het het jaar dat Piero Fornasetti met zijn creativiteit arriveerde bij Venini.
1956. Massimo Vignelli won de Compasso d'Oro op de XXVIII Biennale d'Arte in Venetië voor zijn Fungo lampen.
In 1957 begon de samenwerking met Tobia Scarpa (zoon van Carlo Scarpa).
In hetzelfde jaar bedachten Paolo Venini en Ignazio Gardella de polyeders (veelvlakken). Deze glazen elementen werden ontworpen om op een modulaire mannier er luchters van samen te stellen. Deze werden voor het eerst gepresenteerd op de Expo 58 in Brussel en later geïnstalleerd in een moskee in Tunesië.
Nieuwe grote verlichtingsprojecten vonden plaats waaronde voor het Hotel Continental in Rome, de Olivetti Corporation in Amerika naar een ontwerp van de firma B.B.P.R., het Fulda theater in Duitsland naar een ontwerp van Ludovico Diaz de Santillana, de lichtinstallaties op Manchester airport, de overkapping boven de binnenplaats van Palazzo Grassi in Venetië met ballotton bollen, Velario genaamd, en nog vele andere projecten.
Prestige projecten Venini
Velario in het Palazzo Grassi Venetië 1951
De binnenplaats van één van de vele mooie Venetiaanse Palazzi 'Palazzo Grassi' werd in 1951 voorzien van en serie slingers gemaakt met 'Balloton' kristallen glasbollen van drie verschillende afmetingen en met elkaar verbonden door middel van staalkabels en dit herhaald volgens een regelmatig ritme. De slingers waren aan een rechthoekige plaat gehaakt en vormden net afhangende sluiers. Deze installatie was ter gelegenheid van de officiële opening van de tentoonstelling van het Centro Internazionale delle Arti e del Costume.
Ludovico Diaz
|
In 1959 verliet Paolo Venini de wereld van het glas en ook onze wereld.
Paolo Venini stierf op 64 jarige leeftijd. Ludovico Diaz de Santillana werd verantwoordelijk voor de toekomstige productiekeuzes van het bedrijf en voor de belangrijkste projecten op het gebied van architecturale verlichting en vervulde deze functie tot 1985. Tevens was Ludovico getrouwd met Anna Venini (dochter van Paolo Venini). |
In 1964 werd de productie van Toni Zuccheri's Bestiario gestart, samen met de glasblazerijen Stracciati, Scolpiti, Crepuscoli, Giade en Grovigli, met de hulp van meester-glasblazer Mario "Grasso".
Op de XXXII Biennale d'Arte in Venetië waren onder andere de eerste Bestiario, Toni Zuccheri's Crepuscoli en een glazen raam van Gio Ponti te zien. Ponti en Toni Zuccheri ontwierpen de Vetrate Grosse, grote blokken gekleurd glas in ijzeren frames voor kerken en gebouwen. Tapio Wirkkala lanceerde dat jaar zijn collectie voor Venini.
In 1971 werd het plafond in de hal van het Mandarin Hotel in Singapore uitgerust met een buitengewone kroonluchter van maar liefst 25 ton, voorzien van transparante glazen elementen. Het project was ontworpen door Don Ashton.
Venini creëerde toen ook de verlichting voor de Swiss Credit Bank en de Wall Street Branch Bank in New York.
In oktober 1972 verwoestte een verschrikkelijke brand de kantoren van Venini. Bijna alle stalen en prototypes eindigden in as.
In 1986 werd Venini overgenomen door de families Gardini en Ferruzzi. In die jaren ging de creatie van nieuwe werken hand in hand met heruitgaven van iconische stukken die enorm succes hadden geoogst, ook in genummerde edities. Bovendien werd het talent van Venini gevraagd om prestigieuze gebouwen en locaties wereldwijd te verlichten.
Ook eind jaren 80 en begin jaren 90 werktte Venini samen met belangrijke architecten en ontwerpers waaronder een Cini Boeri, Ettore Sottsass, Alessandro Mendini, Gae Aulenti, Tyra Lundgren, Mona Morales-Schildt werkte Venini rond die periode mee samen.
Vanaf 1992 verlichtte Venini ook de kantoren van de Bank van Italië in Rome, Milaan en Napels. De collectie Galassia van Alessandro Mendini werd samen met de collectie I sogni Infranti van Mario Bellini gepresenteerd op Euroluce.
In 2001 werd Venini overgenomen door de 'Italian Luxury Industries', de Italiaanse groep van ondernemers Giancarlo en Gabriella Chimento en Giuliano en Guglielmo Tabacchi. De nieuwe eigenaars omarmde met grote eer het bedrijf Venini dat zich onderscheidde met aanzienlijke resultaten, ook in de sector van verlichting, vanwege zijn voortdurende vermogen om te moderniseren en zijn karakteristieke openheid voor de wereld van design, aspecten die het tot een referentiepunt maakten voor de belangrijkste nationale en internationale architecten.
Op de XXXII Biennale d'Arte in Venetië waren onder andere de eerste Bestiario, Toni Zuccheri's Crepuscoli en een glazen raam van Gio Ponti te zien. Ponti en Toni Zuccheri ontwierpen de Vetrate Grosse, grote blokken gekleurd glas in ijzeren frames voor kerken en gebouwen. Tapio Wirkkala lanceerde dat jaar zijn collectie voor Venini.
In 1971 werd het plafond in de hal van het Mandarin Hotel in Singapore uitgerust met een buitengewone kroonluchter van maar liefst 25 ton, voorzien van transparante glazen elementen. Het project was ontworpen door Don Ashton.
Venini creëerde toen ook de verlichting voor de Swiss Credit Bank en de Wall Street Branch Bank in New York.
In oktober 1972 verwoestte een verschrikkelijke brand de kantoren van Venini. Bijna alle stalen en prototypes eindigden in as.
In 1986 werd Venini overgenomen door de families Gardini en Ferruzzi. In die jaren ging de creatie van nieuwe werken hand in hand met heruitgaven van iconische stukken die enorm succes hadden geoogst, ook in genummerde edities. Bovendien werd het talent van Venini gevraagd om prestigieuze gebouwen en locaties wereldwijd te verlichten.
Ook eind jaren 80 en begin jaren 90 werktte Venini samen met belangrijke architecten en ontwerpers waaronder een Cini Boeri, Ettore Sottsass, Alessandro Mendini, Gae Aulenti, Tyra Lundgren, Mona Morales-Schildt werkte Venini rond die periode mee samen.
Vanaf 1992 verlichtte Venini ook de kantoren van de Bank van Italië in Rome, Milaan en Napels. De collectie Galassia van Alessandro Mendini werd samen met de collectie I sogni Infranti van Mario Bellini gepresenteerd op Euroluce.
In 2001 werd Venini overgenomen door de 'Italian Luxury Industries', de Italiaanse groep van ondernemers Giancarlo en Gabriella Chimento en Giuliano en Guglielmo Tabacchi. De nieuwe eigenaars omarmde met grote eer het bedrijf Venini dat zich onderscheidde met aanzienlijke resultaten, ook in de sector van verlichting, vanwege zijn voortdurende vermogen om te moderniseren en zijn karakteristieke openheid voor de wereld van design, aspecten die het tot een referentiepunt maakten voor de belangrijkste nationale en internationale architecten.
Carlo Scarpa
|
Carlo Alberto Scarpa werd op 2 juni 1906 geboren in Venetië. Na zijn jeugd te hebben doorgebracht in Vicenza, keerde hij in 1919 terug naar Venetië om te studeren aan de 'Accademia di Belle Arti'. Daar ontmoette hij de architect Guido Cirilli uit Ancona en de Venetiaan Vincenzo Rinaldo van wie hij assistent werd. Terwijl hij nog studeerde aan de Academie, kreeg hij zijn eerste professionele opdracht en begon hij te werken als ontwerper bij enkele glasmakers in Murano.
In 1926 behaalde hij het diploma Professor in Architectuur. Scarpa bezocht veelvuldig de Venetiaanse intellectuele en artistieke kringen. Daar ontmoette hij persoonlijkheden als Giuseppe Ungaretti, Carlo Carrà, Lionello Venturi, Diego Valeri, Giacomo Noventa, Arturo Martini, Mario Deluigi, Bice Lazzari en Felice Casorati. Tot 1931 werkte hij in de Venetiaanse studio van Guido Cirilli, die hij later vervoegde als assistent professor aan het Istituto Superiore di Architettura in Venetië, dat ook toen werd opgericht. |
Terwijl hij les gaf, werkte hij ook voor de artistieke Murano glasfabriek 'MVM Cappellin & Co'. Het was in deze omgeving dat zijn interesse in het Oosten, de plastische en toegepaste kunsten tot volle ontwikkeling kwam. Tevens had hij een bijzondere aandacht voor de 'Weense Secession' een toenmalige vereniging van beeldende kunstenaars (Klimt, Hoffmann, Loos, Wagner) en later voor de organische architectuur van Frank Lloyd Wright.
In 1932 Paolo Venini, waarvan hij artistiek directeur werd tot 1946. Zijn samenwerking met Venini duurde tot 1947. Zowel zijn ontwerpen als de productietechnieken waren zeer innovatief. Zijn eerste tentoonstellingen vonden plaats in 1932 op de Biënnale van Venetië en twee jaar later op de Triënnale van Milaan.
Scarpa weigerde echter om na de Tweede Wereldoorlog het 'pro forma' professionele examen te ondergaan dat door de Italiaanse regering werd afgenomen. Als gevolg hiervan mocht hij geen architectuur uitvoeren zonder zich te associëren met een (geregistreerde) architect. Vandaar dat degenen die met hem werkten, zijn klanten, medewerkers, vakmensen, hem "Professor" noemden, in plaats van "architect".
Vanaf 1948 begon hij een lange samenwerking met de Biënnale van Venetië. In de meer dan zestig tentoonstelling- en museumopstellingen die hij tijdens zijn carrière realiseerde, vestigde de architect zich als een erkende meester in de kunst van het tentoonstellen van kunst.
Scarpa onderwees vanaf het eind van de jaren 40 tot zijn dood teken- en interieurdecoratie aan het 'Istituto universitario di architettura di Venezia'. Door les te geven aan de universiteit droeg Scarpa bij aan de opleiding van verschillende generaties architecten, aan wie hij zijn liefde en kennis van geschiedenis, materialen en vakmanschap doorgaf.
Hoewel het grootste deel van zijn werk in de Venetië is gevestigd, maakte hij ook ontwerpen voor landschappen, tuinen en gebouwen voor andere regio's in Italië, Canada, de Verenigde Staten, Saoedi-Arabië, Frankrijk en Zwitserland.
Carlo Scarpa overleed in 1978 na een fatale val van een trap tijdens één van zijn bezoeken aan Japan. Ondanks zijn buitengewone levenswerk kreeg hij pas na zijn dood een eredoctoraat in de architectuur.
Voor de Expo Italia van 1961 in Turijn, was het Palazzo del Lavoro verdeeld in ruimtes, elk apart ingericht door de Italiaanse regio's. Carlo Scarpa ontwierp de ruimte Veneto 'The Sense of Colour and the Domain of Water'.
Hij ontwierp een indrukwekkende lichtinstallatie bestaande uit een cascade van 'Poliedri', de polyeders in Murano glas, eerder ontworpen door Paolo Venini en Ignazio Gardella. De omkadering van de ruimte bestond uit moderne glasramen van Venini. De kleuren van de glasramen werden weerspiegeld in de plas water onder de 'Poliedri' waterval, waardoor de titel van het project op de best mogelijke manier werd geïnterpreteerd.
Hij ontwierp een indrukwekkende lichtinstallatie bestaande uit een cascade van 'Poliedri', de polyeders in Murano glas, eerder ontworpen door Paolo Venini en Ignazio Gardella. De omkadering van de ruimte bestond uit moderne glasramen van Venini. De kleuren van de glasramen werden weerspiegeld in de plas water onder de 'Poliedri' waterval, waardoor de titel van het project op de best mogelijke manier werd geïnterpreteerd.
Poliedri / Prismi Paulo Venini & Ignozio Gardella 1957
Zaal Veneto Expo Italia 1961 Turijn Carlo Scarpa
Poliedri toegepast in armaturen
Massimo Vignelli
|
Massimo Vignelli studeerde architectuur aan de Politecnico di Milano en later aan de Università Iuav di Venezia. Op 16-jarige leeftijd trad hij als tekenaar in dienst bij het bedrijf van de gebroeders Castiglioni, dat op zeer uiteenlopende gebieden ontwierp.
In 1949, op achttienjarige leeftijd, bezocht de jonge Massimo het Internationale Congres voor Moderne Architectuur dat dat jaar in Bergamo werd gehouden, en waar hij de beste Europese architecten van die tijd ontmoette. Het was in 1953 tijdens zijn studies in Venetië dat Paolo Venini hem voorstelde om lampen van geblazen glas te ontwerpen. De lampen die hij in deze periode ontwierp, waren modellen geïnspireerd op Scandinavisch design, dat hij herinterpreteerde met de technieken en de gekende felle kleuren van Murano, geproduceerd in monochroom opaal glas, met horizontale banden in kleur, verticale banden, of in Tessutoglas.Vignelli's lampen werden tentoongesteld op evenementen zoals de Biënnale van Venetië in 1956 en 1958 en kenden een aanzienlijk succes zoals blijkt uit de toekenning van een speciale erkenning bij de uitrijking van de Compasso d'oro-prijs in 1956. In dezelfde periode begon Vignelli ook het grafisch ontwerp voor kranten, boeken en voor verpakkingen op zich te nemen, waarbij hij de architectuur verruilde voor design. |
In 1957 trouwde hij met Lella en samen verhuisden ze tijdelijk naar de Verenigde Staten, dankzij een werkaanbieding die Massimo kreeg van een bedrijf in Massachusetts. De producten die Vignelli in deze periode ontwierp (vorken, messen en lepels) werden echter afgewezen door de marketingafdeling omdat ze te modern waren. Het jaar daarop bood het IIT Institute of Design Vignelli een parttime professoraat aan. Het stel verhuisde naar Chicago. Vignelli bleef twee jaar in Chicago en kreeg in die tijd de kans om vooraanstaande personen uit de internationale architectuur te ontmoeten, waaronder Mies van der Rohe.
In 1960 moest Vignelli terugkeren naar Italië toen zijn visum verliep. In deze periode kreeg Vignelli verschillende functies bij illustere bedrijven als Olivetti, Pirelli en Xerox, Sansoni en andere uitgevers. Vignelli beschrijft deze jaren als de jaren waarin zijn persoonlijke benadering van design begon te ontstaan. De Vignellis richtten hun eerste ontwerpstudio op in Milaan, waar ze tot 1964 werkten.
In 1964 verhuisde Massimo Vignelli definitief naar de Verenigde Staten en begon hij te werken aan het idee van een internationaal ontwerpbureau. Dit idee werd werkelijkheid met de oprichting van Unimark International, waar Vignelli samenwerkte met partners zoals Ralph Eckerstrom, Bob Noorda, Jay Doblin, James Fogelman, Wally Gutches en Larry Klein. Unimark groeide al snel uit tot één van 's werelds toonaangevende ontwerpstudio's met kantoren over de hele wereld. Vignelli had de verantwoordelijkheid voor de coördinatie van deze verschillende kantoren en reisde vaak tussen landen om ze te beheren en een gemeenschappelijke taal te creëren. Tijdens deze periode leidde Vignelli de ontwikkeling van diverse projecten, waaronder de visuele identiteitsprojecten voor American Airlines, Ford en het beroemde metromapje van New York. Na groeiende meningsverschillen over de commerciële benadering van het bedrijf, verliet Vignelli Unimark in 1971.
Nog in hetzelfde jaar richtte hij samen met zijn vrouw Lella 'Vignelli Associates' op in New York. Sindsdien werkte Vignelli aan een groot aantal projecten voor grote Amerikaanse bedrijven waaronder Knoll en IBM en ook voor Europese merken als Benetton, Ducati, Poltrona Frau, Artemide)
In 1972 maakte Vignelli de controversiële New York City Subway map. De topologische kaart gebruikte een techniek die eerder succesvol was toegepast bij de opmaak van de Londense metrokaart. Het lokte gemengde reacties uit vanwege de geografische inconsistenties.
Vignelli was verder actief in verschillende projecten over de hele wereld, variërend van boeken tot visuele identiteiten en exposities. In 2010 werd het Vignelli Center for Design Studies opgericht in New York.
In 1960 moest Vignelli terugkeren naar Italië toen zijn visum verliep. In deze periode kreeg Vignelli verschillende functies bij illustere bedrijven als Olivetti, Pirelli en Xerox, Sansoni en andere uitgevers. Vignelli beschrijft deze jaren als de jaren waarin zijn persoonlijke benadering van design begon te ontstaan. De Vignellis richtten hun eerste ontwerpstudio op in Milaan, waar ze tot 1964 werkten.
In 1964 verhuisde Massimo Vignelli definitief naar de Verenigde Staten en begon hij te werken aan het idee van een internationaal ontwerpbureau. Dit idee werd werkelijkheid met de oprichting van Unimark International, waar Vignelli samenwerkte met partners zoals Ralph Eckerstrom, Bob Noorda, Jay Doblin, James Fogelman, Wally Gutches en Larry Klein. Unimark groeide al snel uit tot één van 's werelds toonaangevende ontwerpstudio's met kantoren over de hele wereld. Vignelli had de verantwoordelijkheid voor de coördinatie van deze verschillende kantoren en reisde vaak tussen landen om ze te beheren en een gemeenschappelijke taal te creëren. Tijdens deze periode leidde Vignelli de ontwikkeling van diverse projecten, waaronder de visuele identiteitsprojecten voor American Airlines, Ford en het beroemde metromapje van New York. Na groeiende meningsverschillen over de commerciële benadering van het bedrijf, verliet Vignelli Unimark in 1971.
Nog in hetzelfde jaar richtte hij samen met zijn vrouw Lella 'Vignelli Associates' op in New York. Sindsdien werkte Vignelli aan een groot aantal projecten voor grote Amerikaanse bedrijven waaronder Knoll en IBM en ook voor Europese merken als Benetton, Ducati, Poltrona Frau, Artemide)
In 1972 maakte Vignelli de controversiële New York City Subway map. De topologische kaart gebruikte een techniek die eerder succesvol was toegepast bij de opmaak van de Londense metrokaart. Het lokte gemengde reacties uit vanwege de geografische inconsistenties.
Vignelli was verder actief in verschillende projecten over de hele wereld, variërend van boeken tot visuele identiteiten en exposities. In 2010 werd het Vignelli Center for Design Studies opgericht in New York.
Toni Zuccheri
|
Toni Zuccheri werd geboren in San Vito al Tagliamento (Pordenone), maar Venetiaans door adoptie. Hij studeerde aan de school van zijn vader Luigi Zuccheri, een soort van natuur en dierenrechtenschilder, vanwie hij zijn affiniteit met natuur en dieren overnam. Nadien studeerde hij in 1968 af in Architectuur aan de universiteit in Venetië. Tijdens zijn studies in 1961 kwam hij bij Venini werken om aan een glazen bestiarium (dierentafereel) te werken dat Ludovico de Santillana wilde creëren naar een idee van Paolo Venini. Hij leerde de verbazingwekkende kunst van het glasmaken kennen door samen te werken met Gio Ponti. Zo begon op een bijna toevallige manier een samenwerking die voorbestemd was om langdurig te zijn, zij het discontinu. Bij Venini wijdde Toni Zuccheri zich hartstochtelijk aan het onderzoeken van en het experimenteren met glasmaterialen, waarbij hij in de loop van de tijd aanzienlijke bekendheid verwierf met zowel warme als koude bewerkingstechnieken van glas. Zo was hij de eerste die pasteus glas mengde met grondstoffen zoals koper, minerale pigmenten, murrines en zelfs brons.
|
Naast het tekenen van vazen bedacht Toni fantastische creaties van vogels en dieren.
De creaties van Toni Zuccheri namen een belangrijke en gevestigde plaats in binnen de productie van Venini. Zeldzaam en zeer moeilijk om te maken, ze waren duur en werden met trots tentoongesteld op internationale tentoonstellingen of in de Venini showroom op het San Marcoplein in Venetië.
Deze objecten bevinden zich vandaag tussen Decoratieve en Fine Arts stukken.
Toni Zuccheri werkte tijdens zijn carriére ook samen met andere huizen zoals Barovier & Toso, De Majo en Veart.
In de loop van de jaren 2000 keerde hij terug naar Venini en creëerde hij er een nieuw bestiarium en nieuwe vazen.
De creaties van Toni Zuccheri namen een belangrijke en gevestigde plaats in binnen de productie van Venini. Zeldzaam en zeer moeilijk om te maken, ze waren duur en werden met trots tentoongesteld op internationale tentoonstellingen of in de Venini showroom op het San Marcoplein in Venetië.
Deze objecten bevinden zich vandaag tussen Decoratieve en Fine Arts stukken.
Toni Zuccheri werkte tijdens zijn carriére ook samen met andere huizen zoals Barovier & Toso, De Majo en Veart.
In de loop van de jaren 2000 keerde hij terug naar Venini en creëerde hij er een nieuw bestiarium en nieuwe vazen.
Esprit 1964
Membrane 1960's
Patchwork serie 1970's
Kristallen luchters Toni Zuccheri 1960' - 1970's
THE CLASSICS
Giovanni 'Gio' Ponti
|
Ponti werd in 1891 in Milaan geboren als zoon van Enrico Ponti en Giovanna (Rigone). Zijn studies werden onderbroken door zijn militaire dienst tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij diende van 1916 tot 1918 als kapitein in het Pontonier Corps (Corps of Engineers) en werd bekroond met zowel de Bronzen Medaille van Militaire Dapperheid en het Italiaanse Militaire Kruis.
In 1921 studeerde hij af met een graad in architectuur aan de universiteit 'Politecnico di Milano'. Tijdens zijn carrière, die zes decennia besloeg, bouwde Ponti meer dan honderd gebouwen in Italië en in de rest van de wereld. Hij ontwierp een aanzienlijk aantal decoratieve kunst- en designobjecten en meubels. Dankzij het tijdschrift Domus, dat hij in 1928 oprichtte en bijna zijn hele leven heeft geleid, en dankzij zijn actieve deelname aan tentoonstellingen zoals de Triënnale van Milaan, was hij ook een enthousiast pleitbezorger van een Italiaanse levenskunst en een belangrijke speler in de vernieuwing van het Italiaanse design na de Tweede Wereldoorlog. |
Van 1936 tot 1961 gaf hij les aan de Polytechnische School van Milaan en leidde hij verschillende generaties ontwerpers op. Ponti droeg in 1954 ook bij aan de oprichting van een van de belangrijkste designprijzen: de Compasso d'Oro prijs.
Zijn bekendste werken zijn de Pirelli Tower, gebouwd van 1956 tot 1960 in Milaan in samenwerking met de ingenieur Pier Luigi Nervi, de Villa Planchart in Caracas en de Superleggera stoel, geproduceerd door Cassina in 1957.
Gio Ponti is één van de meest vooraanstaande Italiaanse ontwerpers en architecten uit de vorige eeuw. Gedurende opeenvolgende periodes voor, maar vooral na de Tweede Wereldoorlog heeft hij met zijn
veelzijdige en veelkleurige ontwerpen een stempel gezet op de architectuur en vormgeving in zijn land en daarbuiten. Hij heeft als architect een belangrijke rol gespeeld bij het bepalen van de stijl van
de Italiaanse wederopbouw.
Decennia lang heeft Gio Ponti gebouwen, meubels, interieurs, serviezen, textiel, theaterdecors en scheepsinterieurs ontworpen. Daarnaast was Ponti ook nog dichter, schilder, curator en polemist. Deze ongrijpbare rijkdom maakt zijn werk extra bijzonder. Het oeuvre van Ponti geeft een prachtig overzicht van de ontwikkeling van Italiaanse architectuur en design in de twintigste eeuw. Een aantal van zijn ontwerpen zijn ook nu nog in productie. Ponti werkte voor bekende
producenten als Cassina, La Pavoni, Alfa Romeo, American Standard, Artemide en natuurlijk ook voor Venini.
Zijn bekendste werken zijn de Pirelli Tower, gebouwd van 1956 tot 1960 in Milaan in samenwerking met de ingenieur Pier Luigi Nervi, de Villa Planchart in Caracas en de Superleggera stoel, geproduceerd door Cassina in 1957.
Gio Ponti is één van de meest vooraanstaande Italiaanse ontwerpers en architecten uit de vorige eeuw. Gedurende opeenvolgende periodes voor, maar vooral na de Tweede Wereldoorlog heeft hij met zijn
veelzijdige en veelkleurige ontwerpen een stempel gezet op de architectuur en vormgeving in zijn land en daarbuiten. Hij heeft als architect een belangrijke rol gespeeld bij het bepalen van de stijl van
de Italiaanse wederopbouw.
Decennia lang heeft Gio Ponti gebouwen, meubels, interieurs, serviezen, textiel, theaterdecors en scheepsinterieurs ontworpen. Daarnaast was Ponti ook nog dichter, schilder, curator en polemist. Deze ongrijpbare rijkdom maakt zijn werk extra bijzonder. Het oeuvre van Ponti geeft een prachtig overzicht van de ontwikkeling van Italiaanse architectuur en design in de twintigste eeuw. Een aantal van zijn ontwerpen zijn ook nu nog in productie. Ponti werkte voor bekende
producenten als Cassina, La Pavoni, Alfa Romeo, American Standard, Artemide en natuurlijk ook voor Venini.
Paulo Venini
|
Paolo Venini werd geboren in Venetië en was een Italiaanse glasblazer en ontwerper en fabrikant van glaswerk, wiens werken opvallen door hun combinatie van traditionele techniek en moderne vorm. Zijn glasfabriek op het eiland Murano droeg bij aan de heropleving van de productie van kunstglas in de jaren 1930 en 1940 en had enkele van de beste ontwerpers uit die tijd in dienst.
Hoewel Venini was opgeleid tot advocaat, was zijn familie al sinds de 18e eeuw actief in de glasblazerij in Italië. In 1921, na korte tijd advocaat te zijn geweest in Milaan, kocht hij een partnerschap in een glasfirma in Murano en vier jaar later richtte hij zijn eigen Venini & Co op. Vanaf het begin maakte Venini's werkplaats prachtige vooruitstrevende creaties. Zijn eigen ontwerpen waren opvallend eenvoudig, hun zuivere contouren afgezet tegen ongewone combinaties van kleuren die in het glas waren verwerkt in gedurfde, streepachtige draden, rasters en soms op de traditionele Venetiaanse millefiore manier. Zijn gedurfd gestreepte lampenkappen van doorschijnend glas kregen lovende kritieken. Zijn stukken worden tentoongesteld in musea en worden beschouwd als de beste voorbeelden van moderne glaskunst. |
Napoleone Martinuzzi
|
Napoleone Martinuzzi, beeldhouwer, ontwerper en ondernemer in de glasindustrie, werd opgeleid aan de Accademia di Belle Arti in Venetië.
Hij was de favoriet van Gabriele D'Annunzio en begon in 1917 met het maken van verschillende werken voor deze laatste. Van 1922 tot 1931 leidde hij het Glasblazersmuseum in Murano. Daarna ging hij werken voor het bedrijf Succ. Andrea Rioda en richtte hij "Vetri Soffiati Muranesi Venini & C." op met Paolo Venini en Francesco Zecchin, waar hij artistiek directeur werd. Na een eerste periode waarin hij bleef werken met de artistieke concepten van zijn voorganger Vittorio Zecchin en prachtige stukken in handgeblazen glas creëerde, begon hij zijn eigen stijl uit te werken die voortkwam uit zijn ervaring als beeldhouwer. In 1932 verliet hij VENINI en richtte samen met Francesco Zecchin 'Zecchin-Martinuzzi Vetri Artistici e Mosaici' op. Hier creëerde hij stukken van verfijnd, mat en pulegoso glas met een opmerkelijk plastisch effect. Zecchin-Martinuzzi Vetri Artistici e Mosaici werd al in 1939 failliet verklaard. |
Carlo Scarpa
|
|
Vittorio Zecchin
|
Vittorio Zecchin is geboren op het eiland Murano. Hij was een invloedrijke Italiaanse schilder, tapijtontwerper, meubelontwerper en glasontwerper. Zecchin trok critici en klanten uit die tijd met zijn glasontwerpen die tegelijkertijd oude en Renaissance stijlen opriepen en een nieuwe moderne gevoeligheid inboezemden. Zecchin werd een invloedrijke figuur in het gesprek tussen Italiaanse kunstenaars en ontwerpers die geïnspireerd werden door het avant-gardistische sentiment in Venetië in de eerste jaren van de 20e eeuw.
Zecchin kwam al vroeg in aanraking met de glasblazerskunst omdat zijn vader, Luigi, zelf glasblazer was. Hoewel hij al vroeg een passie voor het medium ontwikkelde, had Zecchin een hekel aan de zware ornamentele stijlen die eind 19e eeuw en rond de eeuwwisseling de kunst en het design domineerden. |
Copyright © 2024 - All Rights Reserved to Vintage Design Lighting Kerspelstraat 36 3001 Heverlee (B) +32(0)474104650 [email protected]