Hillebrand

Duitsland

Egon Hillebrand 1848 - 1936

Franz Hillebrand 1881 - 1971

Egon Hillebrand 1914 - 2007

Egon Hillebrand GmbH & Co.

De fabriek in lichtarmaturen werd opgericht door Egon Hillebrand in 1881 die van huis uit (vader op zoon) loodgieter en installateur was. De fabriek was gezeteld in de Duitse stad Ansbergen Neheim, aan de Mohnestrasse.
In de beginjaren hield het bedrijf zich vooral bezig met het maken van afdekplaatjes voor de typische Duitse stenen bierpullen (drinkbekers), huishoudgerei van metaal, petroleumlampen, storm- en wagen lantarens.

Rond 1900 stapte zijn zoon Franz Hillebrand mee in het bedrijf. Hij bouwde de fabriek om zodat er ook de productie van elektrische lichtarmaturen kon plaatsvinden.

Na zijn leertijd in 1936 trad de oudste zoon van Franz Hillebrand, genaamd naar zijn grootvader Egon Hillebrand in dienst bij het verlichtingsbedrijf en nam na de oorlog de leiding van het familiebedrijf over. Vanaf dan richtte het bedrijf zich ook op het ontwikkelen van kantoor en bureauverlichting. Naast de samenwerking met andere Duitse ontwerpers, ontwierp Egon zelf vele lampen voor zijn bedrijf.

Tijdens WOII was de fabriek gesloten en werd aan het einde in juni 1945 heropent.

Egon Hillebrand richtte een voorzorgsfonds op voor zijn werknemers. Naast zijn activiteiten in verenigingen was Hillebrand ook actief in clubs en verenigingen. Hij was één van de oprichters van de Neheimse CDU, was lid van het eerste stadsparlement en later CDU-districtsraadslid. Als voorzitter van TV Neheim (een lokale jeugdatletiekvereniging) voerde hij in 1946 onderhandelingen met de plaatselijke bezettingsmacht en wist hij ervoor te zorgen dat TVN als eerste gymnastiekvereniging in de Britse bezettingszone haar activiteiten kon hervatten. In 1958 werd hij tot erevoorzitter gekozen. Na de oorlog hielp Hillebrand bij de heroprichting van de lokale jachtclub en was hij bestuurslid tot 1972. In 1988 ontving hij het Bundesverdienstkreuz, een eretitel voor zijn activiteiten en diensten op professioneel, sociaal en politiek gebied.

In 1954 brengt Hillebrand de 'Leuchtspiegel' op de markt. Een spiegel met daaromheen een frame van kunststof (acryl) die door de voorziene verlichting achter de spiegel oplichtte.

Rond diezelfde periode vindt er de samenwerking plaats met Ernest Igl (1920-2001) een industrieel designer uit Praag, nieuwe materialen werden gebruikt zoals geperforeerd metaal voor bijvoorbeeld kappen van TL-verlichting. De fabricage richtte zich toen vooral op de ontwikkeling van verlichting voor restaurants, decoratieve huisverlichting en objectverlichting.

In 1995 ging de lampenfabrikant Hillebrand failliet.

Martin Bormann

Hij was één van de vaste verlichtingsontwerpers bij Hillebrand. Tussen 1933 en 1973 ontwierp hij vooral klassieke modellen voor Ergon Hillebrand.

Heinz F.W. Stahl

Heinz F.W. Stahl is afgestudeerd als ontwerper. Na een stage en werk als gereedschapsmaker studeerde hij "industrieel ontwerp" aan de Kunstgewerbe- und Handwerkerschule in Hannover. Dit werd gevolgd door ontwerpactiviteiten in Zwitserland en 4 jaar ontwerp in de omroep- en tv-industrie.

Van 1968 tot 1988 werkte Heinz Stahl als ontwerper voor Hillebrand-Leuchten in Arnsberg. Hij werd aangesteld voor de "moderne" verlichting. In die periode werden de meest bekende Hillebrand lampen door hem ontworpen.

Sinds 1988 is Stahl zelfstandig actief met een focus op verlichting, meubels, glas, consumentengoederen, speelgoed en kunstobjecten. Van 1988 tot 2012 was hij freelance ontwerper voor Bankamp Leuchten.

Heinz F.W. Stahl voor Ergon Hillebrand Leuchten

Dr Heinz Georg Pfaender 1928 - 2015

Heinz Georg Pfaender geboren in Wurtemberg Duitsland.
In 1933 verhuisde Heinz met zijn familie naar Stuttgart.
Na de oorlog werd hij architect en mocht hij gaan werken voor Duitslands (toen) meest invloedrijke ontwerper Wilhelm Wagenfeld in Stuttgart. Hij kreeg er de leidding van het ontwerpteam.

Eind jaren 1950 verhuisde Heinz Pfaender naar Darmstadt, Hessen, trouwde met zijn bruid Liselotte en werd één van de oprichters van de designafdeling van de plaatselijke universiteit. In 1964 volgde Heinz Pfaender een 6 maanden durende uitnodiging van de Pakistaanse regering op, waar hij de lokale industrie adviseerde op het gebied van marktgericht productontwerp.

In 1967 kon de familie Pfaender verhuizen van hun 3-kamerappartement naar hun eigen huis in Darmstadt. Het gebouw was gebouwd en ontworpen volgens Heinz Pfaender's eigen visie als architect.

Van 1971 gaf hij les als professor industriële vormgeving aan de mede door hem opgerichte afdeling aan de universiteit van Darmstadt.

Tijdens zijn professionele carrière schreef Dr. Heinz Pfaender verschillende boeken (bijv. de Schott Guide to Glas) en ontwierp hij een groot aantal voorwerpen: van kleine tot zware machines en ook dagelijkse gebruiksvoorwerpen zoals messen, dienbladen, vazen, lampen enz. In het midden van de jaren 1990 nam hij ontslag als professor.

Dr Heinz Georg Pfaender voor Ergon Hillebrand Leuchten

Ernest Igl 1920 - 2001

Ernest Igl, wiens echte naam Hofmann was, studeerde in 1938 af aan de handelsacademie in Karlovy Vary en ging daarna naar de Academie voor Schone Kunsten in Praag en de Academie voor Toegepaste Kunsten in München.
Na de oorlog werkte hij als tekenaar en graficus in München. Hij genoot een goede reputatie als één van de eerste illustratoren voor grote uitgeverijen van leerboeken en maakte naam als internationaal veelgevraagd industrieel ontwerper.

Als kunstenaar begon Ernest Igl zijn carrière met het ontwerpen van schoolboeken en handwerk. Met succes breidde hij zijn ontwerpvaardigheden uit naar de kleinschalige industrie en naar verpakkingsontwerp. Hij ontwikkelde ook patenten en ontwierp carrosserieën voor werkvoertuigen voor bijvoorbeeld Eicher. Zijn werk omvatte 20 verschillende bedrijfstakken en hij werkte voor bedrijven in verschillende landen, waaronder Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Zweden, Nederland, de VS en Frankrijk.

Hoewel Igl geen officiële ontwerper was, werkte hij samen met ambachtslieden om designmodellen tot wel 10 meter lang te creëren in zijn 400m²grote studio. Zijn ontwerpprincipe was om driedimensionale ideeën te reduceren tot tweedimensionale vormen on ze vervolgens weer om te zetten in sculpturale creaties. Igl behaalde een diploma in een commerciële opleiding, zijn commerciële ideeën rond industrieel ontwerp maakte hem bekend. In 1970 ontwierp Igl het bekende bureau 'igl jet' voor Wilhelm Werndl, dat toen een artistieke missie was om tegen de toenmalige meubelstijl in te gaan. Dit bureauontwerp was zijn tijd ver vooruit op het gebied van werkergonomie, met afgeschuinde randen en verstelbare elementen.

Zijn werk voor Werndl werd gevolgd door opdrachten in de machinebouw (Linde vorkheftrucks), de schoenenindustrie (Romica), verlichting (Hillebrand) en huishoudelijke artikelen (voornamelijk serviesgoed).

Ernest Hofmann Igl verhuisde in 1962 naar Rosenheim en ging op 60-jarige leeftijd met pensioen op Sylt. Hij stierf in Davos in 2001.

Ernest Igl voor Egon Hillebrand Leuchten

Odo Klose 1932 - 2020

Al tijdens zijn studies werktuigbouwkunde aan de Technische Universiteit van München was hij bijzonder geïnteresseerd in de onderlinge relaties tussen structuur, technische vorm, matrijzenproductie en hun wederzijdse functies, waardoor hij vanaf 1958 bij Siemens AG werd aanbevolen om een toekomstgerichte ontwerpstrategie te helpen ontwikkelen. Voor zijn ontwerp van een hydraulische pers kreeg hij in 1959 de cultuurprijs van het Bundesverband der Deutschen Industrien. Hij werd toen al beschouwd als een innovatieve ontwerper en een bemiddelaar met interesse in lesgeven, waardoor hij in 1963 als docent aan de Werkkunstschule Wuppertal een werkgroep voor industrieel ontwerp kon oprichten. Het centrum van zijn leven verplaatste zich van Beieren naar Noordrijn-Westfalen, waar hij in 1968 werd aangesteld bij de Deutscher Werkbund.

Geconfronteerd met de structurele verandering in de universiteiten rond 1971, stond hij voor de uitdagingen van het hervormde onderwijs. Na 1972 werd hij professor industrieel ontwerp aan de nieuw opgerichte Bergische Universität - Gesamthochschule Wuppertal. Hij werd door de minister van Wetenschap van de deelstaat Noordrijn-Westfalen, Johannes Rau, benoemd tot voorzitter van de commissie voor de ontwikkeling van examen- en studiereglementen en dit voor de specialisatie Design. Ook werd hij benoemd tot lid van de jury voor de onderscheiding "Gute Form", de IF Awards uitreikers.

Als decaan van faculteit 5 aan de BUGH Wuppertal richtte hij in 1980 ook een ontwerpstudio en atelier voor industrieel ontwerp op aan de universiteit, dat praktijkgericht was en samenwerking zocht met de industrie. Zijn focus lag op technisch ontwerp, waarvoor ingenieuze kennis onontbeerlijk was. Als interdisciplinair ontwerper ontwikkelde hij zelf met veel succes technische componenten en was vanaf 1986 betrokken als bestuurslid bij de Society for Medicine and Technology, opgericht door de universiteiten van Düsseldorf en Wuppertal.

Een extra aanstelling aan de DAYEH Universiteit in Taiwan (1994) gaf hem ook de mogelijkheid om zijn kennis in het buitenland door te geven. Daar ontwikkelde hij de masteropleiding voor design, nam deel aan internationale congressen en organiseerde tentoonstellingen in Taiwan.