Italië

Dino Gavina
1922 - 2007
Sirrah s.p.a. is ontstaan in 1968 in het Italiaanse Imola gelegen in de provincie Bologna. Maar eerst even terug in de tijd...

In 1930 startte Franco Albini, vrijwel onmiddellijk na zijn studies architectuur aan de Politecnico universiteit van Milaan, zijn eigen architectuur & ontwerpstudio 'Studio Albini Associati' in Milaan. Hij wijdde zich tot de naoorlogse woningbouwprojecten, dankzij de kansen die de wederopbouw bood. Franco Albini ontving vele onderscheidingen voor zijn productie, waarbij hij altijd een logische consistentie, een hoge zuiverheid van expressie en een grote moraliteit aan hield.

In 1951 sloot Franca Helg zich aan bij 'Studio Albini'. Zij was eveneens afgestudeerd architecte / ontwerpster aan de Politecnico universiteit van Milaan (1945) en had reeds enkele jaren persoonlijke ervaring opgedaan.

In 1962 sloot Antonio Piva zich aan bij 'Studio Albini', hij was net afgestudeerd aan de IUAV van Venetië.

In 1965 was het aan de zoon van Franco Albini (Marco Albini) die afstudeerde aan de Politecnico universiteit van Milaan en zich aansloot bij de studio van zijn vader.

De 'studio Albini' veranderde naar 'Studio Albini-Helg-Piva'. actief in architectuur, stedenbouwkundige planning en ontwerp. Tijdens de 25 jaar samenwerking volgden talloze projecten elkaar op, waaronder stedenbouwkundige en architectonische ingrepen. Tot de belangrijkste voorbeelden kunnen we het warenhuis La Rinascente in Rome (1957-1960), de nieuwe Luigi Zoja-spa in Salsomaggiore (1964-1970) en het SNAM-gebouw in San Donato Milanese (1969-1972) noemen. Verder zijn er diverse restauraties uitgevoerd, zoals dat van het grafmonument van Margaretha van Luxemburg in Palazzo Bianco (1956-1986) en dat van Palazzo Rosso (1952-1962) in Genua, van het Fossati-blok (1974-1980) in Milaan en de renovatie van het Sant'Agostino-complex (1963-1979) eveneens in Genua. Ze hielden ook toezicht op het ontwerp van museumtentoonstellingen, zoals die van de nieuwe Pinacoteca del Castello Sforzesco (1972-1980) in Milaan en het klooster- en stadsmuseum van de Eremitani in Padua (1969-1986). Ook werkten ze voor de rode lijn metro MM1 in Milaan (1963-1964), waarmee Franca Helg en Franco Albini samen met Bob Noorda de Compasso d'Oro prijs wonnen. Later creëerden ze het project voor het Molino Dorino-station van dezelfde metro (1980-1985), zonder de inrichting van de Olivetti-winkel in Parijs (1958-1960) te vergeten, om er maar een paar te noemen.
 
Alle projecten die uit 'Studio Albini-Helg-Piva' voortkwamen werden gekenmerkt door een architectuur die “gerationaliseerde ambachten” werd genoemd, met andere woorden, traditionele ambachten die rationeel werden door industriële productie.

Studio Albini-Helg-Piva

Franco Albini

1905 - 1977

Franca Helg

1920 - 1989

Antonio Piva

1936

Marco Albini

1940
Het was ook dit gezelschap van rationalistische ontwerpers dat de AM/AS-collectie ontwierp, verlichting met een tijdloze schoonheid, waarvan elke lamp wordt gekenmerkt door de eenvoud in vorm, de neutrale kleuren die zich perfect matchen in elk type omgeving en tegelijk elegantie en verfijning uitstralen. de AM/AS lampencollectie werd in 1968 gepresenteerd op de Triënnale van Milaan onder de merknaam Sirrah, genoemd naar de naam van de felste ster in het sterrenbeeld Andromeda. Zo werd het bedrijf Sirrah s.p.a. in 1968 opgericht en gevestigd in 'Via Callegherie' nr 31 te Imola (Bologna).
Afbeelding
Sirrah flyer Tiënnale Milaan 1969
Afbeelding
Franco Albini & Franca Helg
Dino Gavina was mede eigenaar (vennoot) van het bedrijf Sirrah. Hij had net zijn eigen meubelbedrijf 'Gavina s.p.a.' verkocht aan het Duitse meubelbedrijf Knoll waarvoor hij in het verleden nog had ontworpen, door die overname werden meubelontwerpen van Cini Boeri, Kazuhide Takahama, Tobia Scrapa en vooral Marcel Breuer toegevoegd aan de Knoll-catalogus.

Ter compensatie van het verkochte 'Gavina' richtte hij samen met zijn privé- en zakenpartner Maria Simoncini in 1968 opnieuw een meubelontwerpbedrijf op. Deze keer met de naam 'Simon Gavina'. Er was toen een nauwe samenwerking met Carlo Scarpa, collecties als Ultrarazionale en Ultramobile werden gelanceerd. De showroom in San Lazzaro di Savena werd ontworpen door Achille en Pier Giacomo Castiglioni. Dit bedrijf werd in 2013 verkocht aan het gekende meubelbedrijf Cassina wiens oprichter Cesare Cassina een goede vriend was.

In 1969 richtte Dino Gavina er ook het Duchamp Center op (als eerbetoon aan zijn intussen overleden vriend Marcel Duchamp) Het was een VZW (vereniging zonder winst) waar jonge kunstenaars hun creativiteit konden uiten aan de gemeenschap.
Tevens was Dino Gavina sinds 1962 ook mede eigenaar / oprichter van het gekende verlichtingsmerk Flos (in samenwerking met Cesare Cassina) waarvan hij vanaf 1972 de leiding doorgaf aan Sergio Gandini.
Het was vanaf 1973 dat Dino Gavina zich meer betrok bij het bedrijf Sirrah als zijnde de consultant van het merk. Zo kreeg de productcatalogus van Sirrah een radicale transformatie. Het bedrijf bouwde een grotere vestiging aan de rand van Imola in 'Via Molino Rosso' nr 8.
De Iconische ontwerpen van Franco Albini en Franka Helg bleven terecht in productie. Dino Gavina introduceerde hetzelfde jaar zijn goede vriend en collega ontwerper Kazuhide Takahama die hij in 1957 leerde kennen op de XI Triënnale van Milaan. Kazuhide Takahama was toen verantwoordelijk als Japanse architect en vormgever voor de inrichting van het Japanse Paviljoen en ontwierp nadien ook voor Dino's bedrijven Gavina, Simon, galerie Paradisoterrestre als ook voor B&B, Cassina, Nemo en hij ontwierp tevens de VIP-Lounge van de Guglielmo Marconi luchthaven en de bushalteluifels in Bologna waar hij samen met z'n vrouw en dochter sinds 1964 woonde.

Kazuhide Takahama experimenteerde tijdens zijn beginjaren bij Sirrah met een soort transparante stof dat het licht filterde en tegelijk elastisch, hittebestendig en afwasbaar was. Zo werden zijn Saori lampen tot leven gebracht. De verkoop van deze ontwerpen was een groot succes.  

Andere designers waarmee Sirrah samenwerkte zijn: De Japanse Mariyo Yagi, Man Ray, Paolo Tilche, Pirro Cuniberti, Giancarlo Mattioli, Studio Bali ( Vittorio Balli & Romeo Ballardini ), Peppe Di Giuli, Glauco en Roberto Gresleri en zelfs de Nederlandse   
René B.J. Kemna.
In 1994 werd Sirrah verkocht aan iGuzzini Illuminazione.
Toen verschoof de aandacht resoluut naar de productie van verlichtingsarmaturen voor specifieke marktsectoren. Sinds juni 2004 is Sirrah via een fusie opgenomen in iGuzzini Illuminazione.

AM / AS series

Studio Albini-Helg-Piva
  
1968

Modulair lampensysteem ontworpen door Studio Albini-Helg-Piva

Saori, Kazuki & Kaori  serie

Kazuhide Takahama
  
1973

Kazuhide Takahama   1930 - 2010

Kazuhide Takahama, geboren in 1930 in Japan, heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de wereld van meubeldesign.
Na zijn afstuderen in architectuur in Tokio begon Takahama zijn buitengewone carrière in de studio van Kazuo Fuioka. Zijn creatieve reis bracht hem in 1957 naar Italië, waar hij de eer had deel te nemen aan de XI Triennale di Milano, waar hij het Japanse paviljoen ontwierp. Hier ontmoette hij de legendarische ondernemer Dino Gavina, met wie hij een vruchtbare en duurzame samenwerking ontwikkelde. Zijn werken staan ​​bekend om hun strakke lijnen en tijdloze elegantie. Takahama mengde op vakkundige wijze oosterse invloeden met westerse elementen, waardoor een onderscheidende stijl ontstond die de designwereld boeide. Gedurende zijn carrière werkte hij samen met gerenommeerde bedrijven als Gavina, Knoll,  Simon (nu onderdeel van Cassina), Leucos en B&B Italia, en liet hij een onuitwisbare stempel achter met iconische creaties zoals het Olinto-boekenkastsysteem. Zijn nalatenschap leeft voort in zijn werken, die de essentie van elegantie en verfijning blijven belichamen.

Overige ontwerpen door Kazuhide Takahama voor Sirrah

Naeko   1974

Nefer   1975

Kai & Kumo   1975

Sirio   1979

Totem   1981

Tomos   1976

Garbo

Mariyo Yagi

1973

Mariyo Yagi   1948

Mariyo Yagi werd in 1948 geboren in Kobe, Japan. Haar bekendste werken zijn haar spiraalvormige sculpturen van verschillende materialen en afmetingen, het resultaat van een persoonlijk theoretisch onderzoek naar het woord ‘Nawa’ (touw in het Japans)

Mariyo Yagi studeerde af in Schone Kunsten aan de Kyoto City University of Art, ze werkte van 1973 tot 1976 voor de Amerikaanse beeldhouwer en architect Isamu Noguchi en van 1995 tot 1998 was ze professor aan de 'Kobe Women's University'. Haar werken worden geschetst door de principes van de “Nawalogie-theorie”:
Citaat:
'NAWA' staat voor eenheid gemaakt uit diversiteit. NAWA kan niet met één streng worden gemaakt, er zijn er minstens twee voor nodig. De structuur ervan is een spiraal, zonder grens en zonder einde. Noch jij, noch ik hebben NAWA alleen gecreëerd, we kunnen het alleen creëren door onderlinge communicatie, onderlinge uitwisseling en interactie met elkaar. NAWA verbindt de kosmos, de aarde en de mensheid met elkaar.

Haar onderzoek is altijd in ontwikkeling en staat open voor nieuwe ideeën, veranderingen en mogelijkheden. Haar benadering van kunst is veelzijdig en omvat het gebruik van verschillende technieken, waaronder schilderkunst, beeldhouwkunst, prenten, collage en performance. Enkele voorbeelden van monumentale sculpturen zijn: het DNA van een mondiale cultuur (2001), The Memory of Spiral (2011) en The Skin of the Planet Earth (2012). Haar werken bevinden zich in tal van internationale collecties, waaronder de Fondation Toms Pauli, Lausanne; Museum Bellerive, Zürich; Museum Cleveland, Ohio; en het Nationaal Kunstmuseum van Rio de Janeiro. Ze heeft haar werken tentoongesteld in het San Francisco Museum of Modern Art (1983); het Stedelijk Kunstmuseum van Kyoto (1987); Parallelle Documenta (1997), Kassel; Pola Museum-bijgebouw (2012), Tokio. Sinds 2014 is ze betrokken bij het NAWA Axis for Peace-project, LongHouse Reserve, East Hampton, New York (2014-2017). Ze won de Italian Good Design Award (1977), Urban Art Award en Urban Design Award (1995), Maubeuge, DAAD Grant (1997) en Kyoto Prefecture Culture Prize Merits Prize (2003).
In 1973 kreeg ze via Kazuhide Takahama de opportuniteit om als jonge en net afgestudeerde kunstenaar, haar creaties toe te passen in een serie lampen voor Sirrah.
De serie lampen kreeg de naam 'Garbo'. De naam 'Garbo' werd voorgesteld door Dino Gavina als eerbetoon aan de Zweedse actrice Greta Garbo. De serie lampen zou haar unieke schoonheid en elegantie belichamen.

Gelijkaardige lampen maar dan kleinere modellen waren al eerder ontworpen door Massimo Vignelli for Arteluce in 1964
Afbeelding
Greta Garbo 1905 - 1990

PR vloerlamp

Pirro Cuniberti 

1970

Pirro Cuniberti   1923 - 2016

Pirro Cuniberti was een Italiaanse kunstenaar, schilder en ontwerper uit Bologna. Hij studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Bologna bij Giorgio Morandi en Giovanni Romagnoli en behaalde in 1948 zijn diploma. Om de kost te verdienen startte hij zijn beroepscarièrre bij reclamestudio Mingozzi en bij de publiciteitsafdeling van Ducati (vandaag gekend om haar sportieve moto's, maar ooit gestart met radio's, optisch materiaal voor het leger en was ook actief in fotografie).

Vanaf het begin van de jaren vijftig werkte hij samen met Dino Gavina aan grafisch ontwerp en displays voor beurzen. Hij ontwierp en maakte ook stoelen, lampen, gedecoreerde borden in geëmailleerd ijzer en andere voorwerpen. Eén van zijn bekende ontwerpen is de 'PR'-vloerlamp die hij in 1970 voor de firma Sirrah ontwierp.

S3 Vloerlamp

Paolo Tilche

1972


Paolo Tilche   1925 - 2002

Paolo Tilche werd geboren in 1925 te Alexandrië, Egypte, in een familie van Italiaanse kooplieden die zich al lang in Egypte hadden gevestigd. Nadat hij met zijn gezin naar Milaan was verhuisd, studeerde hij in 1949 af in architectuur aan de Polytechnische Universiteit van Milaan. Hij wijdde zich aanvankelijk als urbanist aan stadsplanning en nam deel aan de projecten Milan-Bicocca, Legnano en Iglesias.

In 1955 richtte hij samen met zijn vrouw Anna Pontremoli (schilder, dochter van Mario Pontremoli) 'Arform' op, een meubelwinkel in het centrum van Milaan.

Van 1956 tot 1963 presenteerde hij samen met Mario Tedeschi "Piacere della Casa", het eerste RAI televisieprogramma gewijd aan meubels en design. Tijdens zijn activiteit als ontwerper werkte hij samen met grote merken zoals Fratelli Guzzini, Olivetti, Gruppo Industriale Busnelli, Bilumen, Sirrah, met Cedit in de tegelsector en met Ideal Standard in de sector van badkameraccessoires.

Overige ontwerpen door Kazuhide Takahama voor Sirrah

6P2 lamp   1968

Heel bijzonder aan het ontwerp is de voorkant, bestaande uit twee draaibare glazen schijven met daartussen verschillende stukjes gekleurd cellofaan. Het idee achter deze lamp werd bij toeval ontdekt.

Paolo Tilche in een Sirrah-catalogus: "Het gebeurde op een zomerdag. Het cellofaan van een sigarettenpakje kwam per ongeluk tussen twee Polaroid brillen terecht. Het creëerde een opvallend helder licht. Het draaien van de bril polariseerde het licht en mijn aandacht."

Deze eigenschap maakt elke lamp uniek, want elke rotatie van het gepolariseerde glazen front
produceert een oneindig en gevarieerd scala aan chromatische effecten. Bovendien
zijn de composities van cellofaan vrij en kunnen ze naar wens worden gewijzigd.
Ook het verchroomde metalen frame is verstelbaar, waardoor de lamp in
verschillende richtingen kan schijnen. Het is meer dan alleen een lamp, het is een lichtobject met een variabel aanzicht in de compositie van felgekleurd licht. 

3H sfeerlamp   1971

MT lamp

Giancarlo Mattioli

1969

Giancarlo Mattioli   1933 - 1918

Giancarlo Mattioli, geboren in Bologna in 1933, was een Italiaanse ontwerper, architect, stedenbouwkundige, portretschilder en intellectueel die veel succes had in de jaren 1950 en 1960.  Als student aan een kunstacademie bleef hij zijn passie voor schetsen koesteren, die hij had overgekregen van zijn mentors. Hij studeerde af in architectuur in Florence en richtte in 1961 de Urban Architects Group "Città Nuova" op, samen met Pierluigi Cervellati, Umberto Maccaferri, Franco Morelli, Gianpaolo Mazzucato en Mario Zaffagnini.
In 1965 nam hij samen met de Urban Architects Group "Città Nuova" deel aan de wedstrijd "Studio Artemide Domus di Milano", waarmee Artemide en Editrice Domus nieuwe manieren wilden ontdekken om lampen als design verlichtingsobjecten te ontwerpen.
Het ingediende project was een lamp geïnspireerd op de vorm van een kwal, waarbij Giancarlo Mattioli en de professionals van de Groep werkten aan nieuwe manieren om een gedempt omgevingslicht te verkrijgen met behulp van een armatuur dat bedoeld is om de lichtbron te verbergen. Het project slaagde en de lamp werd vanaf 1967 geproduceerd onder de naam 'Nesso' het werd een symbolisch icoon van die jaren en genoot een langdurig leven, zoals blijkt uit het feit dat het nog steeds deel uitmaakt van de permanente collectie van het Museum of Modern Art (MOMA) in New York.

Giancarlo Mattioli, een ontwerper van moderne klassiekers, aarzelde nooit om buiten de gebaande paden te denken: als intellectueel met een echte passie was hij ook de technisch tekenaar van de historische stadsplannen van de gemeente Bologna eind 1960. Hij werd aangenomen door het toenmalige gemeenteraadslid Giuseppe Campos Venuti en bleef er onafgebroken werken tot 1999. Hij tekende mee aan het plan voor het historische centrum, aan het plan voor de heuvel, het plan voor de industriële wijk, het masterplan 1985-86 en het nieuwe spoorwegknooppunt.

Maris   (G1)

Glauco Gresleri

1967

Glauco Gresleri   1930 - 2016

In 1933 Italianiseerde zijn vader de achternaam Grezler, oorspronkelijk uit Beieren, tot Gresleri. In 1944 schreef hij zich in aan de wetenschappelijke middelbare school Augusto Righi in Bologna en in 1949 aan de Faculteit Bouwkunde van de Universiteit van Florence. Hij studeerde af in 1956.
Als wetenschapper op het gebied van architectuur en gespecialiseerd in de oude architectuur van het christelijk patrimonium schreef hij veel wetenschappelijke teksten in bekende intellectuele tijdschriften.

Samen met zijn acht jaar jongere broer Giuliano Gresleri (ook architect en Urbanist) had hij het gekke idee om de kerk van Saint-Paul naar de buitenwijken van Bologna te verplaatsen.

In 1967 ontwierp Glauco Gresleri de Maris lamp voor het merk toen startende merk Sirrah. De lamp is vervaardigd uit één stuk Italiaanse witte marmer (Carrara).

Dit was één van de eerste marmeren lampen en tevens het referentiepunt voor vele andere concurenten. Ontworpen voor nachtelijk gebruik 'op nachtkastjes'. Deze lamp heeft veel belangstelling gecreëerd voor het merk Sirrah en was vaak hun visitekaartje op tientallen tentoonstellingen over de hele wereld.
 

VBO lamp

Vittorio Balli & Romeo Ballardini

1970

Vittorio Balli   1927 - 2021

Vittorio Balli werd in 1927 te Pisa geboren. Hij studeerde in 1956 af als architect / ingenieur en behaalde in 1964 de beroepskwalificatie aan de Universiteit van Venetië. Hij begon zijn beroep in samenwerking met Romeo Ballardini met wie hij het bijbehorende bedrijf oprichtte. Na een paar jaar opende hij zijn eigen B3 Design Studio in Bologna, die meer dan 60 jaar ervaring opdeed in de Italiaanse architectuur- en bouwwereld. In zijn lange carrière heeft hij zich voornamelijk beziggehouden met het ontwerp van verschillende bouwwerken voor residentieel gebruik en van  talrijke grote infrastructurele constructies waaronder ziekenhuizen, industrië en commerciële gebouwen en dit in de belangrijkste Italiaanse steden. De passie voor architectuur en kunst, die hem altijd heeft vergezeld, stelde hem in staat te experimenteren met nieuwe projecten puur gericht op het ontwerp van interieurelementen waaronder deze lamp voor Sirrah in 1970.

Romeo Ballardini   1930 - 1998

Sigla

René Kemna

1985

René Kemna   1956

René Kemna geboren in 1956 studeerde voor industrieel ontwerpen aan de Technische Universiteit in Delft.
Hij heeft internationale ervaring in ontwerp en engineering van witgoed-, verlichtings- en (kantoor)meubelindustrie (Italië, Duitsland, Nederland). Ontwerpen van verlichtingsarmaturen, meubels en diverse producten voor de industrie in Italië (1985 - 1995) waaronder Sirrah, Gruppa iGuzzini, Kartell en voor PTT en AZS in Nederland.
Hij was ook docent aan de Technische Universiteit in Delft en aan de Design Academy in Eindhoven.
Hij is verantwoordelijk voor advies over energie-efficiëntiebeleid en Ecodesign van elektrische huishoudelijke apparaten en verlichting. Tevens ook betrokken bij EU- en IEA-projecten met betrekking tot ondersteuning van het energiebeleid voor koelkasten, wasmachines, CV-pompen, boilers en ovens. Hij vertegenwoordigde Nederland als permanent technisch expert in het Energy Labelling Regulatory Committee (ELRC) van de EU.

La lune sous le chapeau / Rue Férou lamp

Man Ray

1972

Man Ray  1890 - 1976

Man Ray, geboren als Emmanuel Radnitzky, was een invloedrijke Amerikaanse kunstenaar, fotograaf, schilder en filmmaker die een belangrijke rol speelde in zowel de Dada- als de Surrealistische beweging. Hij groeide op in New York City als zoon van Joodse immigranten en studeerde architectuur, techniek en kunst voordat hij schilder werd.

In 1911 nam hij het pseudoniem Man Ray aan en werd een regelmatige bezoeker van Alfred Stieglitz' galerie "291", waar hij in aanraking kwam met moderne kunst en een waardering ontwikkelde voor fotografie.
In 1915 ontmoette hij Marcel Duchamp, met wie hij samenwerkte aan verschillende uitvindingen en de New Yorkse Dada-groep vormde. Net als Duchamp begon Man Ray ready-mades te produceren, alledaagse objecten die hij als kunstwerken beschouwde. Een van zijn bekendste ready-mades is The Gift (1921), een plat ijzer met spijkers erop gelijmd.

Man Ray verhuisde in 1921 naar Parijs en sloot zich aan bij de Dada en Surrealistische kunstenaar- en schrijverskringen. Hij experimenteerde met verschillende media en herontdekte het maken van "cameraloze" foto's, ook wel rayografieën genoemd. Hij plaatste objecten direct op lichtgevoelig papier en belichtte en ontwikkelde dit om de foto's te maken.

In 1922 werd zijn verzameling rayografieën gepubliceerd in het boek Les Champs délicieux, met een inleiding van Tristan Tzara.

In 1929 begon Man Ray te experimenteren met zijn partner, Lee Miller, met een techniek genaamd solarisatie, waarbij een deel van een fotografisch beeld negatief en een deel positief wordt gemaakt door het bloot te stellen aan een lichtflits tijdens de ontwikkeling. Man Ray en Miller waren één van de eerste kunstenaars die deze techniek gebruikten voor esthetische doeleinden.

"Een flits van vreugde en poëzie. De eenvoudigste gerichte lampenkap in de geschiedenis ontmoet het objet trouvé. Het perfecte object was geboren."

In 1972 ging Dino Gavina op bezoek bij zijn goede vriend Man Ray in Parijs.
In Ray's atelier (in de Rue Férou) lagen hier en daar wat gloeilampen verspreid. Ze hielden een zelfgefabriceerde hoed van karton vast en richtten het licht met het minimale aan materiaal. "Ik heb altijd alles met niets gemaakt", gaf Man Ray als opmerking.
Dino Gavina had het idee om ze te commercialiseren en Man Ray gaf de specificaties voor het maken van een lamp waarvan hij de lampenkap met de hand maakte als prottype. De taak om het ontwerp verder te ontwikkelen werd gegeven aan Giulietto Cacciari, die het eerste Rue Férou model produceerde met een geelkoperen metalen voet. Man Ray noemde deze lamp 'La lune sous le chapeau’.

Giulietto Cacciari