Italië
|
Artemide, opgericht in 1960 door Ernesto Gismondi, is gevestigd in Pregnana Milanese, Italië, en bestaat vandaag uit 24 dochterondernemingen. Het verkoopsnetwerk omvat 55 showrooms in de belangrijkste steden verspreid over de hele wereld. Artemide producten worden verkocht in 98 landen. Met vijf productie-eenheden in Italië, Frankrijk, Hongarije en Canada, twee glasfabrieken en een Research & Development centrum. De Artemide Groep telt momenteel meer dan 640 werknemers, waarvan er 60 zich bezighouden met R&D, wat de sleutelrol is van innovatie en tevens het succes van de Groep. Bij Artemide hebben technologisch onderzoek, partnerships met uitmuntende architecten en sociaal-cultureel onderzoek vanaf het begin aan de basis gestaan van al haar innovatieve projecten.
Vandaag de dag stralen de collecties van Artemide een unieke mix van waarden uit: de benadering van menselijk en het verantwoord licht gaat hand in hand met design en materiële savoir-faire, waarbij technologie van de volgende generatie gecombineerd wordt met oude wijsheden, een perfecte uitdrukking van duurzaam design. |
Artemide heeft serk bijgedragen aan de geschiedenis van het internationale design met producten als de 'Eclisse' (1967, van Vico Magistretti), de 'Tolomeo' (1989, van Michele De Lucchi en Giancarlo Fassina), de 'Pipe' (2004, van Herzog & De Meuron) en de 'IN-EI Collection' (2014, Issey Miyake).
Artemide heeft altijd samengewerkt met de beroemdste internationale ontwerpers en promote actief workshops met designscholen om de beste jonge talenten te vinden. In haar streven naar innovatie werkt Artemide voor onderzoek samen met uitmuntende Italiaanse en internationale universiteiten.
De Artemide lampen worden op internationaal niveau beschouwd als designiconen; ze worden tentoongesteld in de meeste musea voor moderne kunst en designcollecties.
In 1967 ontving Artemide de felbegeerde 'Compasso d'Oro' designprijs voor de 'Eclisse'. De tafellamp ontworpen door Vico Magistretti is vandaag de dag nog steeds een bestseller. Slechts twee jaar later werd met de 'Fato' een andere klassieker van Artemide gecreëerd. De tafellamp van Gio Ponti is een eerbetoon aan de geometrie betovert met indirect licht.
In 1972 bracht Artemide de eerste halogeenlichtbron op de markt met de 'Tizio' van Richard Sapper. Vandaag de dag heeft de lamp zoals zoveel Artemide producten een cultstatus bereikt. In hetzelfde jaar opende de Italiaanse fabrikant van verlichtingsarmaturen zijn eerste productiefaciliteit in Pregnana Milanese in Lombardije, waar het hoofdkantoor van het bedrijf vandaag de dag nog steeds is gevestigd. De eerste vestiging in de VS vond plaats in 1980.
In 1995 ontving Artemide de gerenommeerde prijs de 'Premio Compasso d'Oro alla carriera'. Een jaar later presenteerde het bedrijf zijn nieuwe filosofie: 'The Human Light'. Hiermee plaatste Artemide de mens en zijn welzijn in het middelpunt van het ontwerp. Het licht past zich aan aan de behoeften van mensen en hun verlangen naar optimale lichtkwaliteit en flexibiliteit.
In 2000 werd de 'Modern Classic' collectie gecreëerd met de meest bekenste Artemide producten (iconen). Vier jaar later werd het merk 'Danese Milano' onderdeel van Artemide en inmiddels zijn de armaturen te vinden in de Artemide Design Collection. In 2017 werd de Artemide App geïntroduceerd, waarmee slimme armaturen van het merk bediend kunnen worden via smartphone en tablet.
Artemide is vernoemd naar de godin Artemis, één van de belangrijkste goden in de Griekse mythologie, de godin van de jacht, de bossen en de maan, ze is ook de tweelingzus van Apollo, de godin van het licht, niet toevallig de naam van het NASA Apollo ruimteprogramma dat de mens voor het eerst naar de maan bracht. Dat de volgende maanmissie van de VS, die gepland staat voor 2024 en waarbij de eerste vrouw op de maan zal landen, de naam Artemis zal dragen, kon de visionaire ruimtevaartingenieur en oprichter van het bedrijf Artemide, Ernesto Gismondi, onmogelijk weten toen hij zijn bedrijf in de jaren 60 een naam gaf.
Artemide heeft altijd samengewerkt met de beroemdste internationale ontwerpers en promote actief workshops met designscholen om de beste jonge talenten te vinden. In haar streven naar innovatie werkt Artemide voor onderzoek samen met uitmuntende Italiaanse en internationale universiteiten.
De Artemide lampen worden op internationaal niveau beschouwd als designiconen; ze worden tentoongesteld in de meeste musea voor moderne kunst en designcollecties.
In 1967 ontving Artemide de felbegeerde 'Compasso d'Oro' designprijs voor de 'Eclisse'. De tafellamp ontworpen door Vico Magistretti is vandaag de dag nog steeds een bestseller. Slechts twee jaar later werd met de 'Fato' een andere klassieker van Artemide gecreëerd. De tafellamp van Gio Ponti is een eerbetoon aan de geometrie betovert met indirect licht.
In 1972 bracht Artemide de eerste halogeenlichtbron op de markt met de 'Tizio' van Richard Sapper. Vandaag de dag heeft de lamp zoals zoveel Artemide producten een cultstatus bereikt. In hetzelfde jaar opende de Italiaanse fabrikant van verlichtingsarmaturen zijn eerste productiefaciliteit in Pregnana Milanese in Lombardije, waar het hoofdkantoor van het bedrijf vandaag de dag nog steeds is gevestigd. De eerste vestiging in de VS vond plaats in 1980.
In 1995 ontving Artemide de gerenommeerde prijs de 'Premio Compasso d'Oro alla carriera'. Een jaar later presenteerde het bedrijf zijn nieuwe filosofie: 'The Human Light'. Hiermee plaatste Artemide de mens en zijn welzijn in het middelpunt van het ontwerp. Het licht past zich aan aan de behoeften van mensen en hun verlangen naar optimale lichtkwaliteit en flexibiliteit.
In 2000 werd de 'Modern Classic' collectie gecreëerd met de meest bekenste Artemide producten (iconen). Vier jaar later werd het merk 'Danese Milano' onderdeel van Artemide en inmiddels zijn de armaturen te vinden in de Artemide Design Collection. In 2017 werd de Artemide App geïntroduceerd, waarmee slimme armaturen van het merk bediend kunnen worden via smartphone en tablet.
Artemide is vernoemd naar de godin Artemis, één van de belangrijkste goden in de Griekse mythologie, de godin van de jacht, de bossen en de maan, ze is ook de tweelingzus van Apollo, de godin van het licht, niet toevallig de naam van het NASA Apollo ruimteprogramma dat de mens voor het eerst naar de maan bracht. Dat de volgende maanmissie van de VS, die gepland staat voor 2024 en waarbij de eerste vrouw op de maan zal landen, de naam Artemis zal dragen, kon de visionaire ruimtevaartingenieur en oprichter van het bedrijf Artemide, Ernesto Gismondi, onmogelijk weten toen hij zijn bedrijf in de jaren 60 een naam gaf.
Ernesto Gismondi
|
Ernesto Gismondi werd geboren op 25 december 1931 in Sanremo.
In 1957 studeerde hij af in de luchtvaarttechniek aan de Polytechnische School van Milaan en in 1959 in rakettechniek aan de Hogere School voor Techniek in Rome. Na zijn legerdienst, als officier, ging hij werken in Breda (NL) op een afdeling van de 'NERO' (Nederlandse vereniging voor raketonderzoek) waar zijn expertise in raketmotoren hem leidde naar een samenwerking met de NASA en een positie in de bewapeningscommissie van de NAVO.
Van 1964 tot 1984 was hij universitair hoofddocent raketmotoren aan de Politecnico di Milano.
Hij was ook vicepresident van de ADI (Industrial Design Association).
In 1960 richtte hij samen met zijn vriend Sergio Mazza Studio Artemide S.a.s. op, wat later de Artemide Group werd.
Onder zijn leiding zag het bedrijf haar faam groeien, mede dankzij prominente samenwerkingen met belangrijke Italiaanse designers als Enzo Mari, Vico Magistretti, Gio Ponti, Ettore Sottsass, Michele De Lucchi, Giancarlo Fassina, Carlotta de Bevilacqua en ook internationale designers als Richard Sapper, Herzog & De Meuron, Issey Myiake.
Door de jaren heen hebben Artemide lampen vele internationale prijzen gewonnen. Daaronder kunnen we zeker de zes 'Compasso d'oro' awards noemen:
1967 - Lampada Eclisse
1989 - Lampada Tolomeo
1994 - Premio alla carriera
2004 - Applique Pipe
2014 - Lampade IN-EI Collection
2018 - Lampada Discovery Sospensione
Ernesto Gismondi is één van de bedenkers van Memphis, een avant-gardistische beweging die sinds 1980 de designsector in Italië ingrijpend heeft veranderd.
Op de Salone del Mobile presenteerde hij tot 1987 elk jaar een nieuwe collectie die de bezoekers in vervoering bracht.
Sinds 1988 heeft het collectief geen nieuwe producten meer gepresenteerd.
Awards gewonnen door Ernesto Gismondi zelf.
1997 - Europese Designprijzen
2008 - Ridder van de Arbeid
2008 - Ernst & Young Ondernemersprijs - Categorie Innovatie
2009 - Ernst & Young Ondernemersprijs - Categorie Communicatie
2014 - iF Product Design Award
2017 - Red Dot Design Award
2017 - Lifetime Achievement Milan Award
2018 - Compasso d'Oro - voor de lamp Discovery Sospensione
2018 - Compasso d'Oro Lifetime Achievement Award
In 1957 studeerde hij af in de luchtvaarttechniek aan de Polytechnische School van Milaan en in 1959 in rakettechniek aan de Hogere School voor Techniek in Rome. Na zijn legerdienst, als officier, ging hij werken in Breda (NL) op een afdeling van de 'NERO' (Nederlandse vereniging voor raketonderzoek) waar zijn expertise in raketmotoren hem leidde naar een samenwerking met de NASA en een positie in de bewapeningscommissie van de NAVO.
Van 1964 tot 1984 was hij universitair hoofddocent raketmotoren aan de Politecnico di Milano.
Hij was ook vicepresident van de ADI (Industrial Design Association).
In 1960 richtte hij samen met zijn vriend Sergio Mazza Studio Artemide S.a.s. op, wat later de Artemide Group werd.
Onder zijn leiding zag het bedrijf haar faam groeien, mede dankzij prominente samenwerkingen met belangrijke Italiaanse designers als Enzo Mari, Vico Magistretti, Gio Ponti, Ettore Sottsass, Michele De Lucchi, Giancarlo Fassina, Carlotta de Bevilacqua en ook internationale designers als Richard Sapper, Herzog & De Meuron, Issey Myiake.
Door de jaren heen hebben Artemide lampen vele internationale prijzen gewonnen. Daaronder kunnen we zeker de zes 'Compasso d'oro' awards noemen:
1967 - Lampada Eclisse
1989 - Lampada Tolomeo
1994 - Premio alla carriera
2004 - Applique Pipe
2014 - Lampade IN-EI Collection
2018 - Lampada Discovery Sospensione
Ernesto Gismondi is één van de bedenkers van Memphis, een avant-gardistische beweging die sinds 1980 de designsector in Italië ingrijpend heeft veranderd.
Op de Salone del Mobile presenteerde hij tot 1987 elk jaar een nieuwe collectie die de bezoekers in vervoering bracht.
Sinds 1988 heeft het collectief geen nieuwe producten meer gepresenteerd.
Awards gewonnen door Ernesto Gismondi zelf.
1997 - Europese Designprijzen
2008 - Ridder van de Arbeid
2008 - Ernst & Young Ondernemersprijs - Categorie Innovatie
2009 - Ernst & Young Ondernemersprijs - Categorie Communicatie
2014 - iF Product Design Award
2017 - Red Dot Design Award
2017 - Lifetime Achievement Milan Award
2018 - Compasso d'Oro - voor de lamp Discovery Sospensione
2018 - Compasso d'Oro Lifetime Achievement Award
|
Sergio Mazza 1931 - 2013
Ontwerper uit Milaan
Sergio Mazza werd in 1931 geboren in Milaan, waar hij afstudeerde in architectuur aan de Polytechnische Universiteit van Milaan. Na zijn studies in 1955 opende Sergio Mazza zijn eigen bedrijf 'Smc-studio' en sinds 1961 werkte hij zij aan zij met Guiliana Gramigna waarmee hij samen werkt aan woningbouw, interieurarchitectuur en later industriëel design. Objecten van hun ontwerp zijn te vinden in het MOMA in New York en het Albert Museum in Londen.
Onder de vele onderscheidingen en awards die Sergio Mazza ontving, herinneren we ons de vermelding voor Compasso d'Oro in 1960 voor de Artemide lamp 'Delta' en de zilveren medaille voor het 'Appartamento italiano' op de X Triennale van Milaan.
Van 1966 tot 1988 was Sergio Mazza vice-directeur van "Ottagono", dat in 1979 de Compasso d'Oro kreeg voor de Poker fauteuil geproduceerd door Cinova.
Eén van zijn beroemdste werken is de vloerlamp '1960', die in 1958 door Artemide werd geproduceerd en Mazza's reputatie in de Italiaanse designwereld hielp verstevigen. Gekenmerkt door een slanke vorm en een opaline glazen kap, is deze lamp een icoon van modern design geworden.
Mazza heeft ook samengewerkt met andere prestigieuze verlichtingsbedrijven, zoals Quattrifolio, om een reeks innovatieve en opvallende lampen en armaturen te creëren.
Zijn werk wordt gekenmerkt door elegante lijnen, het gebruik van hoogwaardige materialen en zijn aandacht voor detail. Mazza droeg aanzienlijk bij aan de verspreiding van het Italiaans design over de hele wereld en liet een onuitwisbare stempel achter op de wereld van industrieel design. Hoewel hij in 2013 overleed, wordt zijn werk nog steeds bewonderd en gezocht door verzamelaars en designliefhebbers over heel de wereld.
Onder de vele onderscheidingen en awards die Sergio Mazza ontving, herinneren we ons de vermelding voor Compasso d'Oro in 1960 voor de Artemide lamp 'Delta' en de zilveren medaille voor het 'Appartamento italiano' op de X Triennale van Milaan.
Van 1966 tot 1988 was Sergio Mazza vice-directeur van "Ottagono", dat in 1979 de Compasso d'Oro kreeg voor de Poker fauteuil geproduceerd door Cinova.
Eén van zijn beroemdste werken is de vloerlamp '1960', die in 1958 door Artemide werd geproduceerd en Mazza's reputatie in de Italiaanse designwereld hielp verstevigen. Gekenmerkt door een slanke vorm en een opaline glazen kap, is deze lamp een icoon van modern design geworden.
Mazza heeft ook samengewerkt met andere prestigieuze verlichtingsbedrijven, zoals Quattrifolio, om een reeks innovatieve en opvallende lampen en armaturen te creëren.
Zijn werk wordt gekenmerkt door elegante lijnen, het gebruik van hoogwaardige materialen en zijn aandacht voor detail. Mazza droeg aanzienlijk bij aan de verspreiding van het Italiaans design over de hele wereld en liet een onuitwisbare stempel achter op de wereld van industrieel design. Hoewel hij in 2013 overleed, wordt zijn werk nog steeds bewonderd en gezocht door verzamelaars en designliefhebbers over heel de wereld.
Alfa Lamp 1959
Delta 1960
Clio serie 1961
Gamma, Sigma 1960 en de Marpessa 1966
Vico Magistretti 1920 - 2006
Ontwerper en architect uit Milaan
Vico Magistretti werd in 1920 in Milaan geboren. Hij kwam uit een familie van architecten. Na een paar jaar verblijf in Zwitserland tijdens de Tweede Wereldoorlog, keerde Magistretti terug naar Milaan om architectuur te gaan studeren aan de Polytechnische Universiteit van Milaan. Hij studeerde af in 1945 en ging werken in de studio van zijn vader, de architect Pier Giulio Magistretti. De oorlog liep ten einde en de culturele beleving veranderde. Zo ook de architectuur.
De eerste jaren na de oorlog waren de jaren van de culturele verenigingen die onstonden met als doel het beschermen van wat er was overgebleven na de vele zware bombardementen. Dit waren dus ook de jaren van wederopbouw, toen de overheid de bouw van kille en onpersoonlijke gebouwen financierde (Het moest allemaal snel gaan ten koste van esthetische normen). Mensen die de stad hadden verlaten begonnen massal terug te keren, maar ze konden nergens heen. Het idee van een 'thuis' werd dus sterker, zo ook in het werk van Vico Magistretti.
Door innovaties als dat van het materiaal plastic, evolueerde de industrie zich snel en deed zelfs het design een nieuwe weg in slaan. Magistretti zag de opportuniteiten van het kunsstofgebruik en ging hiermee aan de slag, vervolgens nam hij met zijn nieuwe ontwerpen deel aan de Triennale tentoonstelling in de stad.
In de jaren 50 hield de Italiaanse architect zijn vaart erin met bouwprojecten zoals de toren in het park in de straat Revere. Ondanks hij in de jaren 60 vooral als architect aan bouwprojecten bleef werken, begon Vico Magistretti zich in de jaren 70 meer op design te richten. Hij creëerde decorstukken, meubels en dagelijkse voorwerpen maar bleef altijd trouw aan zijn esthetieke en overtuigingen.
Gedurende de decennia van zijn carrière ontving de Italiaanse ontwerper belangrijke prijzen en erelidmaatschappen zoals die van het Royal College of Art in Londen en de gouden medaille van de Society of Industrial Artists and Designers. Magistretti werkte in Milaan, Tokio en Lausanne. Juist de villa in Epalinges (vlakbij Lausanne in Zwitserland) is één van zijn laatste projecten, daterend uit 2005. Zijn allerlaatste ontwerp was het glazen bureau Gemini in 2006, hetzelfde jaar waarin Magistretti overleed.
De meest iconische stukken van Vico Magistretti voor Artemide:
Eclisse lamp, Artemide, 1966
Dalù lamp, Artemide, 1966
Telegono lamp, Artemide, 1966
De eerste jaren na de oorlog waren de jaren van de culturele verenigingen die onstonden met als doel het beschermen van wat er was overgebleven na de vele zware bombardementen. Dit waren dus ook de jaren van wederopbouw, toen de overheid de bouw van kille en onpersoonlijke gebouwen financierde (Het moest allemaal snel gaan ten koste van esthetische normen). Mensen die de stad hadden verlaten begonnen massal terug te keren, maar ze konden nergens heen. Het idee van een 'thuis' werd dus sterker, zo ook in het werk van Vico Magistretti.
Door innovaties als dat van het materiaal plastic, evolueerde de industrie zich snel en deed zelfs het design een nieuwe weg in slaan. Magistretti zag de opportuniteiten van het kunsstofgebruik en ging hiermee aan de slag, vervolgens nam hij met zijn nieuwe ontwerpen deel aan de Triennale tentoonstelling in de stad.
In de jaren 50 hield de Italiaanse architect zijn vaart erin met bouwprojecten zoals de toren in het park in de straat Revere. Ondanks hij in de jaren 60 vooral als architect aan bouwprojecten bleef werken, begon Vico Magistretti zich in de jaren 70 meer op design te richten. Hij creëerde decorstukken, meubels en dagelijkse voorwerpen maar bleef altijd trouw aan zijn esthetieke en overtuigingen.
Gedurende de decennia van zijn carrière ontving de Italiaanse ontwerper belangrijke prijzen en erelidmaatschappen zoals die van het Royal College of Art in Londen en de gouden medaille van de Society of Industrial Artists and Designers. Magistretti werkte in Milaan, Tokio en Lausanne. Juist de villa in Epalinges (vlakbij Lausanne in Zwitserland) is één van zijn laatste projecten, daterend uit 2005. Zijn allerlaatste ontwerp was het glazen bureau Gemini in 2006, hetzelfde jaar waarin Magistretti overleed.
De meest iconische stukken van Vico Magistretti voor Artemide:
Eclisse lamp, Artemide, 1966
Dalù lamp, Artemide, 1966
Telegono lamp, Artemide, 1966
Eclisse 1967
Dalu 1966
Telegono 1968
Teti 1970
Clinio serie 1967
Omega 1962
Clituno vloerlamp & Erse tafellamp 1964
Chimera & Mezzachimera 1969
Lambda & Omicron 1961
Ecatombe & Giunone 1969
Ernesto Gismondi 1931 - 2020
Oprichter Artemide / Professor / Ingenieur uit Sanremo
Sintesi 1976
Gae Aulenti 1927 - 2012
Ontwerpster / Architecte uit Palazzolo dello Stella
Gae Aulenti werd geboren in 1927 in Palazzolo dello Stella, provincie Udine, Italië. Ze was de dochter van Aldo Aulenti, van Apulische afkomst en van Virginia Gioia, een Napolitaanse met Calabrische roots.
Gae Aulenti studeerde af in architectuur aan de Politecnico di Milano in 1953, waar ze ook een vakdiploma behaalde. Ze volgde haar opleiding tot architect in Milaan in de jaren 1950, toen de Italiaanse architectuur bezig was met het historische onderzoek naar het herstel van het architectonische culturele erfgoed dat tijdens de tweede wereldoorlog zwaar beschadigd werd. Aulenti maakte deel uit van de nieuwe Neolitische trend in architecturale kringen, die als filosophie haaks stond op dat van het rationalisme. Van 1955 tot 1965 was ze redactielid van 'Casabella-continuità', geredigeerd door Ernesto Nathan Rogers, die ze als haar geestelijke vader beschouwde. Van 1960 tot 1962 gaf ze les als assistent in architectonische compositie aan de IUAV universiteit in Venetië. Van 1964 tot 1967 doceerde ze hetzelfde vak aan de Politecnico van Milaan. Op de 13e Architectuurbiënnale van Milaan in 1964 ontwierp ze het Italiaanse paviljoen. Van 1966 tot 1969 was ze vice-voorzitter van de Society of Italian Designers. In 1974 trad ze toe tot de redactie van het tijdschrift Lotus International. Van 1976 tot 1979 gaf ze les aan het Laboratorio di Progettazione Teatrale (theaterontwerp) in Prato. Ze was ook gastprofessor in de Verenigde Staten, Canada, Spanje, Duitsland, Zweden en Iran. Ze creëerde ensceneringen (met name voor regisseur Luca Ronconi), meubels, diverse inrichtingen, tuinen, huizen, hotels, scholen en winkels. Ze kreeg internationale bekendheid in de jaren 1980. Van 1980 tot 1986 was ze projectleider voor de renovatie en verbouwing tot museum van het treinstation Orsay in Parijs. In 1987 benoemde François Mitterrand haar tot ridder van het Légion d'honneur. Van 1982 tot 1985 herinrichtte ze het nationale kunst- en cultuurcentrum Georges Pompidou. Van 1985 tot 1992 verbouwde ze het Palacio Nacional de Montjuic in Barcelona tot het Nationaal Kunstmuseum van Catalonië. In 1991 kreeg ze de Japanse Praemium Imperiale prijs voor haar oeuvre. Oraclolo 1968
|
|
Pileino 1972
Patroclo & Alcinoo 1975
Angelo Mangiarotti 1921 - 2012
Architect en industrieel ontwerper uit Milaan
Angelo Mangiarotti werd in 1921 in Milaan geboren. Hij studeerde architectuur aan de Politecnico di Milano, waar hij in 1948 afstudeerde.
In 1953 was hij gastprofessor aan het Design Institute van het Illinois Institute of Technology. Tijdens zijn verblijf in Chicago kwam hij in contact met Frank Lloyd Wright, Walter Gropius, Ludwig Mies van der Rohe en Konrad Wachsmann. Van 1955 tot 1960 had hij een architectuur- en ontwerpstudio in Milaan in samenwerking met Bruno Morassutti, en in 1965 was hij een van de oprichters van de Associazione per il Disegno Industriale. Hij bekleedde een aantal onderwijsfuncties, waarvan vele buiten Italië. In 1989 vestigde hij een architectenpraktijk in Tokio. Zijn ontwerpen waren meestal voor industriële gebouwen en treinstations. In 1994 ontving hij de Compasso d'Oro award van de Associazione per il Disegno Industriale voor zijn levenswerk. Hij overleed in Milaan op 2 juli 2012. |
|
Lesbo 1967
Saffo 1967
Sfera 1968
Richard Sapper 1932 - 2015
Duits industrieel ontwerper uit München
Richard Sapper is geboren in München. Daar studeerde hij van 1952 tot 1956 machinebouw en economie. Zijn carrière als ontwerper begon in 1956 op de ontwerpafdeling van Mercedes-Benz, waar hij tot 1956 onder andere voor de legendarische Mercedes Benz 330 SL Roadster deurgrepen en buitenspiegels ontwikkelde.
Sapper ging uiteindelijk naar Italië, waar hij samenwerkte met de studio's van Giovanni Ponti, Marco Zanuso en Alberto Rosselli en producten ontwierp voor het bedrijf La Rinascente, zoals de Radio Transmaster. Hij werkte tot het einde van de jaren zestig voor talrijke Italiaanse bedrijven en ontving zijn eerste 'Compasso d'Oro' in 1960 - die hij daarna nog vijf keer ontving.
Sapper richtte in 1970 zijn eigen atelier op in Stuttgart. In datzelfde jaar begon hij ook als ontwerper in de testauto's afdeling van Fiat (tot 1976) en als medewerker in de onderzoekslaboratoria van bandenfabrikant Pirelli.
Richard Sapper werkte als counseling designer in het IBM-bedrijf en maakte deel uit van het ontwikkelingsteam van IBM-computers en notebooks.
Na verschillende gastdocentschappen in Wenen en Brissago, werd hij hoogleraar aan de kunstacademie in Stuttgart in 1986.. Het Museum of Modern Art in New York wijdde hem in 193 een complete expositie aan hem.
Naast de talrijke ontwerpen voor Brionvega, zoals de "Doney" televisie of de vouwradio TS 502, zijn Sappers bekendste werken de functionele werklamp Tizio, die hij in 1972 voor Artemide ontwierp, de speelse waterkoker 9091 'Bollitore' met het melodische fluitje voor Alessi (1982), evenals verschillende stoelen voor Kartell, Magis en Knoll.
Sapper ontving talrijke designprijzen voor zijn werk, zoals zes keer de 'Compasso d'Oro', twee keer de Gute-Form-Preis (1969 en 1983) en de gouden medaille van de Biënnale voor Industrieel Ontwerp in Ljubljana (1973 en 1979). Sapper werd geëerd met de Lucky Strike Award '92 van de Raymond Loewy Foundation in 1992. Talrijke ontwerpen van Sapper zijn tentoongesteld in permanente collecties van musea zoals het New York Museum of Modern Art en het Philadelphia Museum of Art.
Sapper ging uiteindelijk naar Italië, waar hij samenwerkte met de studio's van Giovanni Ponti, Marco Zanuso en Alberto Rosselli en producten ontwierp voor het bedrijf La Rinascente, zoals de Radio Transmaster. Hij werkte tot het einde van de jaren zestig voor talrijke Italiaanse bedrijven en ontving zijn eerste 'Compasso d'Oro' in 1960 - die hij daarna nog vijf keer ontving.
Sapper richtte in 1970 zijn eigen atelier op in Stuttgart. In datzelfde jaar begon hij ook als ontwerper in de testauto's afdeling van Fiat (tot 1976) en als medewerker in de onderzoekslaboratoria van bandenfabrikant Pirelli.
Richard Sapper werkte als counseling designer in het IBM-bedrijf en maakte deel uit van het ontwikkelingsteam van IBM-computers en notebooks.
Na verschillende gastdocentschappen in Wenen en Brissago, werd hij hoogleraar aan de kunstacademie in Stuttgart in 1986.. Het Museum of Modern Art in New York wijdde hem in 193 een complete expositie aan hem.
Naast de talrijke ontwerpen voor Brionvega, zoals de "Doney" televisie of de vouwradio TS 502, zijn Sappers bekendste werken de functionele werklamp Tizio, die hij in 1972 voor Artemide ontwierp, de speelse waterkoker 9091 'Bollitore' met het melodische fluitje voor Alessi (1982), evenals verschillende stoelen voor Kartell, Magis en Knoll.
Sapper ontving talrijke designprijzen voor zijn werk, zoals zes keer de 'Compasso d'Oro', twee keer de Gute-Form-Preis (1969 en 1983) en de gouden medaille van de Biënnale voor Industrieel Ontwerp in Ljubljana (1973 en 1979). Sapper werd geëerd met de Lucky Strike Award '92 van de Raymond Loewy Foundation in 1992. Talrijke ontwerpen van Sapper zijn tentoongesteld in permanente collecties van musea zoals het New York Museum of Modern Art en het Philadelphia Museum of Art.
Tizio 1972
Cini Boeri 1924 - 2020
Italiaanse architecte en ontwerper uit Milaan
Maria Cristina Mariani Dameno, bekend als "Cini Boeri" was een Italiaanse architecte en ontwerpster. Ze werd beschouwd als één van de grote pionierende vrouwen in Italiaans design en architectuur, die werd beschreven als een "formidabele"
architect en ontwerper, toonbeeld van Milanese elegantie met veel verve. Cini Boeri werd geboren in 1924. Ze groeide op in Milaan en studeerde in 1951 af met een graad in architectuur aan de Polytechnische Universiteit van Milaan. Ze was één van de slechts drie vrouwelijke afgestudeerden in die faculteit van dat jaar. In die tijd waren er meer vrouwelijke binnenhuisarchitecten dan vrouwelijk architecten, omdat men dacht dat vrouwen te fragiel waren om buiten te werken, totaal ridicuul...! In haar carrière heeft ze samengewerkt met verlichtingsmerk Artemide, de Luxueuze meubelfabrikant Knoll, Magis en Arflex. Na haar opleiding in 1951 had ze een korte samenwerking met Gio Ponti, een beroemde meester van het Italiaanse design en architectuur. Hierna begon ze samen te werken met Marco Zanuso, een andere geprezen architect en ontwerper (tussen 1951 tot 1963) In 1963 opende ze haar eigen studio (architectenbureau) in Milaan, gericht op architectuur (civiele architectuur), interieur en tentoonstellingsontwerp. Vanaf 1970 ontwierp ze de showrooms voor Knoll in Europa en Amerika. Ze ontwierp ook een verscheidenheid aan banken en stoelen voor het bedrijf, waarvan sommige vandaag de dag nog steeds in productie zijn, evenals haar projecten industrieel ontwerp, zowel in Italië als in het buitenland. Van 1981 tot 1983 doceerde ze architectonische planning en industrieel ontwerp aan de Politecnico Universiteit in Milaan en werkte ze voor het huishoudartikelenbedrijf Rosenthal. Sommigen weten/wisten niet dat Boeri een opgeleide architect was vanwege haar uitgesproken werk voor Knoll en Arflex. Een verscheidenheid aan voorbeelden van haar werken zijn te vinden in musea en verschijnen op vandaag nog internationale tentoonstellingen. Cini Boeri koesterde ook de ambitie om voor een bekend modehuis te mogen werken, die opportuniteit kreeg ze tijdens haar laatste levensjaren voor het modemerk Prada. Prada nodigde in 2018 drie vrouwelijke architecten uit om hun handtas te herontwerpen. Tijdens de Milan Fashion Week ontwierpen Elizabeth Diller, Kazuyo Sejima en Cini Boeri een nieuwe kijk op de handtas voor Prada. |
Salon Cini Boeri voor Knoll 1970
Cini Boeri voor Prada 2018
|
Bronte 1981
Eleonore Peduzzi-Riva 1939
Zwitserse kunstenares / ontwerpster uit Basel.
Eleonore Peduzzi Riva is een Zwitserse / Italiaanse kunstenares, meubel- en lichtontwerpster. Ze groeide op in Basel, een cultureel centrum dat grenst aan drie verschillende landen en dus van nature geschikt is voor samenwerking en diversiteit. In Basel consolideerde ze haar instinct voor moderniteit toen ze naar de Allgemeine Gewerbeschule Basel ging. Ze studeerde daar onder Paul Artaria, een pionier van de Zwitserse architectuur van wie ze een solide visie kreeg op alles wat modern was.
Eén van haar bekendste werken, de DS 600 modulaire sofa, ontworpen in 1972 met Ueli Berger, Heinz Ulrich en Klaus Vogt voor De Sede. Tot haar populaire ontwerpen behoren ook de drie stapelbare Murano glazen asbakken voor Vistosi (1960) De asbakken Spyros voor Artemide 1967. Eleonore Peduzzi Riva is gezegend met een voortreffelijke vitaliteit en een aanstekelijke warmte. Haar enthousiasme en ruimdenkendheid gelden voor alles wat elegant en modern is en voor elk nieuw avontuur met veel mogelijkheden. Toen ze eind jaren 1950 naar Milaan verhuisde om aan architectuurfaculteit van Politecnico te gaan studeren, voelde ze zich meteen thuis tussen de jonge Milanese architecten en kunstenaars die de ambitie deelden om een meer open samenleving op te opbouwen, vrij van academische conventies en formaliteiten. Dat waren de jaren vol vertrouwen in de toekomst. Eleonore Peduzzi Riva dook midden in deze creatieve opwinding en nam deel aan de meest experimentele en inventieve ontwikkelingen. Ze begon om te gaan met mensen als Gio Ponti, Cesare Cassina, Ernesto Gismondi, Aurelio Zanotta, Luciano Vistosi, Elio Fiorucci en Maddalena De Padova. Al deze contacten leidden uiteindelijk tot vele vruchtbare samenwerkingen, waarvan de langste met Maddalena De Padova was, die meer dan vijftig jaar duurde. Toen ze aan het begin van haar carrière een architectenbureau begon met haar man ingenieur Sandro Riva, merkte ze dat er niet veel modern meubilair bestond. Dus bedacht ze een flexibel opbouwsysteem waarvan ze een breed gamma meubels ontwikkelde. Later, toen ze van de Zwitserse platenproducent Walter Gϋrtler (wiens artiesten Adriano Celentano en Franco Battiato waren) de opdracht kreeg om zijn nieuwe kantoren in de 'Via San Vittore' in Milaan te ontwerpen, nam ze contact op met de meubelmakers Cassina en Bernini. Zij ontwierpen en catalogiseerden haar productiesysteem. Gebaseerd op een enkel plat aluminium profiel (vandaar de naam "Lega Leggera" (lichte legering)), konden de belangrijkste meubeltypes met het grootste gemak worden gemonteerd en gedemonteerd. Dit vond plaats in 1959 en het systeem was Peduzzi Riva's eerste industriële ontwerpproject. Gio Ponti waardeerde de structurele helderheid, de essentie en de flexibiliteit van dit systeem en publiceerde het in zijn tijdschrift Domus. Ponti was gefacineerd door hoe de onderdelen van tafels, bureaus en kasten op zoveel verschillende manieren konden worden gemoduleerd. Dit eerste project liet duidelijk zien hoe Peduzzi Riva's systematische aanpak haar ertoe bracht om open, flexibele, inklapbare, herconfigureerbare en gemakkelijk te monteren ontwerpen te bedenken en die tevens gericht waren op de vrijheid van de gebruiker. In de jaren 1980 en 1990 was ze imago- en coördinatieadviseur voor talrijke merken, waaronder Abet Laminati, Fiorucci, ICF De Padova, Mira-X, Ponteur, Vistosi en Samit. Voor deze bedrijven bereidde ze catalogi voor, zocht ze ontwerpers uit, zette ze tentoonstellingen op en coördineerde ze culturele en promotionele evenementen. |
|
Vacuna 1968
Enzo Mari 1937 - 2020
Italiaanse kunstenaar / professor / meubelontwerper uit Novara
Enzo Mari werd geboren in Novara, Italië, en hij studeerde van 1952 tot 1956 aan de Brera Academie in Milaan.
Hij liet zich inspireren door het idealisme van de kunstnijverheidsbeweging en zijn eigen politieke opvattingen als communist.
Vanaf 1956 specialiseerde hij zich in industrieel ontwerp en creëerde een portfolio van meer dan 2000 werken. In de jaren 60 publiceerde hij samen met zijn toenmalige vrouw Iela Mari een serie boeken, waaronder 'De appel en de vlinder', een boek met illustraties die het verhaal uitbeelden van een rups en een appel, zonder tekst.
In de jaren 1970 richtte hij als professor aan The Humanitarian Society de kunstbeweging 'Nuova Tendenza' op in Milaan. In dat decennium ontwierp hij ook de Sof Sof stoel en de "Box" stoel.
In 1974, als reactie op de massaproductie van meubels, creëerde Enzo Mari een boek getiteld 'Autoprogettazione', dat handelt over de doe-het-zelf constructie van meubels en plannen en tevens instructies geeft over hoe je 19 meubelstukken kunt maken van alomtegenwoordige materialen. In de jaren 1980 ontwierp hij de modernistische 'Tonietta' stoel.
Mari gaf ook les aan de Universiteit van Parma, de Accademia Carrara en de Polytechnische Hogeschool van Milaan.
Meerdere werken van Mari zijn tentoongesteld in het Museum of Modern Art. Hij had retrospectieve shows in Turijn, en een belangrijke presentatie van zijn werk in de 'Adhocracy' show, tijdens de eerste Istanbul Design Biënnale. Daarnaast toont de Triennale in Milaan een eerbetoon aan Mari, samengesteld door Hans Ulrich Obrist samen met Francesca Giacomelli.
Hij schonk het archief van zijn ontwerpen aan de stad Milaan op voorwaarde dat het 40 jaar lang niet tentoongesteld mocht worden.
Hij liet zich inspireren door het idealisme van de kunstnijverheidsbeweging en zijn eigen politieke opvattingen als communist.
Vanaf 1956 specialiseerde hij zich in industrieel ontwerp en creëerde een portfolio van meer dan 2000 werken. In de jaren 60 publiceerde hij samen met zijn toenmalige vrouw Iela Mari een serie boeken, waaronder 'De appel en de vlinder', een boek met illustraties die het verhaal uitbeelden van een rups en een appel, zonder tekst.
In de jaren 1970 richtte hij als professor aan The Humanitarian Society de kunstbeweging 'Nuova Tendenza' op in Milaan. In dat decennium ontwierp hij ook de Sof Sof stoel en de "Box" stoel.
In 1974, als reactie op de massaproductie van meubels, creëerde Enzo Mari een boek getiteld 'Autoprogettazione', dat handelt over de doe-het-zelf constructie van meubels en plannen en tevens instructies geeft over hoe je 19 meubelstukken kunt maken van alomtegenwoordige materialen. In de jaren 1980 ontwierp hij de modernistische 'Tonietta' stoel.
Mari gaf ook les aan de Universiteit van Parma, de Accademia Carrara en de Polytechnische Hogeschool van Milaan.
Meerdere werken van Mari zijn tentoongesteld in het Museum of Modern Art. Hij had retrospectieve shows in Turijn, en een belangrijke presentatie van zijn werk in de 'Adhocracy' show, tijdens de eerste Istanbul Design Biënnale. Daarnaast toont de Triennale in Milaan een eerbetoon aan Mari, samengesteld door Hans Ulrich Obrist samen met Francesca Giacomelli.
Hij schonk het archief van zijn ontwerpen aan de stad Milaan op voorwaarde dat het 40 jaar lang niet tentoongesteld mocht worden.
Enzo Mari's creaties voor Artemide
Giancarlo Mattioli 1933 - 2018
Italiaanse ontwerper, architect, urbanist en schilder uit Bologna
Giancarlo Mattioli, geboren in Bologna in 1933, was een Italiaanse ontwerper, architect, stedenbouwkundige, portretschilder en intellectueel die veel succes had in de jaren 1950 en 1960. Als student aan een kunstacademie bleef hij zijn passie voor schetsen koesteren, die hij had overgekregen van zijn mentors. Hij studeerde af in architectuur in Florence en richtte in 1961 de Urban Architects Group 'Città Nuova' op, samen met Pierluigi Cervellati, Umberto Maccaferri, Franco Morelli, Gianpaolo Mazzucato en Mario Zaffagnini.
In 1965 nam hij samen met de Urban Architects Group "Città Nuova" deel aan de wedstrijd "Studio Artemide Domus di Milano", waarmee Artemide en Editrice Domus nieuwe manieren wilden ontdekken om lampen als design verlichtingsobjecten te ontwerpen. Het ingediende project was een lamp geïnspireerd op de vorm van een kwal, waarbij Giancarlo Mattioli en de professionals van de Groep werkten aan nieuwe manieren om een gedempt omgevingslicht te verkrijgen met behulp van een armatuur dat bedoeld is om de lichtbron te verbergen. Het project slaagde en de lamp werd vanaf 1967 geproduceerd onder de naam 'Nesso' het werd een symbolisch icoon van die jaren en genoot een langdurig leven, zoals blijkt uit het feit dat het nog steeds deel uitmaakt van de permanente collectie van het Museum of Modern Art (MOMA) in New York.
Giancarlo Mattioli, een ontwerper van moderne klassiekers, aarzelde nooit om buiten de gebaande paden te denken: als intellectueel met een echte passie was hij ook de technisch tekenaar van de historische stadsplannen van de gemeente Bologna eind 1960. Hij werd aangenomen door het toenmalige gemeenteraadslid Giuseppe Campos Venuti en bleef er onafgebroken werken tot 1999. Hij tekende mee aan het plan voor het historische centrum, aan het plan voor de heuvel, het plan voor de industriële wijk, het masterplan 1985-86 en het nieuwe spoorwegknooppunt.
In 1965 nam hij samen met de Urban Architects Group "Città Nuova" deel aan de wedstrijd "Studio Artemide Domus di Milano", waarmee Artemide en Editrice Domus nieuwe manieren wilden ontdekken om lampen als design verlichtingsobjecten te ontwerpen. Het ingediende project was een lamp geïnspireerd op de vorm van een kwal, waarbij Giancarlo Mattioli en de professionals van de Groep werkten aan nieuwe manieren om een gedempt omgevingslicht te verkrijgen met behulp van een armatuur dat bedoeld is om de lichtbron te verbergen. Het project slaagde en de lamp werd vanaf 1967 geproduceerd onder de naam 'Nesso' het werd een symbolisch icoon van die jaren en genoot een langdurig leven, zoals blijkt uit het feit dat het nog steeds deel uitmaakt van de permanente collectie van het Museum of Modern Art (MOMA) in New York.
Giancarlo Mattioli, een ontwerper van moderne klassiekers, aarzelde nooit om buiten de gebaande paden te denken: als intellectueel met een echte passie was hij ook de technisch tekenaar van de historische stadsplannen van de gemeente Bologna eind 1960. Hij werd aangenomen door het toenmalige gemeenteraadslid Giuseppe Campos Venuti en bleef er onafgebroken werken tot 1999. Hij tekende mee aan het plan voor het historische centrum, aan het plan voor de heuvel, het plan voor de industriële wijk, het masterplan 1985-86 en het nieuwe spoorwegknooppunt.
Nesso & Nessino 1964
Giovanni 'Gio' Ponti 1891 - 1979
Italiaanse architect / schrijver / industrieel ontwerper uit Milaan
Ponti werd in 1891 in Milaan geboren als zoon van Enrico Ponti en Giovanna (Rigone). Zijn studies werden onderbroken door zijn militaire dienst tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hij diende van 1916 tot 1918 als kapitein in het Pontonier Corps (Corps of Engineers) en werd bekroond met zowel de Bronzen Medaille van Militaire Dapperheid en het Italiaanse Militaire Kruis.
In 1921 studeerde hij af met een graad in architectuur aan de universiteit 'Politecnico di Milano'.
Tijdens zijn carrière, die zes decennia besloeg, bouwde Ponti meer dan honderd gebouwen in Italië en in de rest van de wereld. Hij ontwierp een aanzienlijk aantal decoratieve kunst- en designobjecten en meubels. Dankzij het tijdschrift Domus, dat hij in 1928 oprichtte en bijna zijn hele leven heeft geleid, en dankzij zijn actieve deelname aan tentoonstellingen zoals de Triënnale van Milaan, was hij ook een enthousiast pleitbezorger van een Italiaanse levenskunst en een belangrijke speler in de vernieuwing van het Italiaanse design na de Tweede Wereldoorlog.
Van 1936 tot 1961 gaf hij les aan de Polytechnische School van Milaan en leidde hij verschillende generaties ontwerpers op. Ponti droeg in 1954 ook bij aan de oprichting van een van de belangrijkste designprijzen: de Compasso d'Oro prijs.
Zijn bekendste werken zijn de Pirelli Tower, gebouwd van 1956 tot 1960 in Milaan in samenwerking met de ingenieur Pier Luigi Nervi, de Villa Planchart in Caracas en de Superleggera stoel, geproduceerd door Cassina in 1957.
Gio Ponti is één van de meest vooraanstaande Italiaanse ontwerpers en architecten uit de vorige eeuw. Gedurende opeenvolgende periodes voor, maar vooral na de Tweede Wereldoorlog heeft hij met zijn
veelzijdige en veelkleurige ontwerpen een stempel gezet op de architectuur en vormgeving in zijn land en daarbuiten. Hij heeft als architect een belangrijke rol gespeeld bij het bepalen van de stijl van
de Italiaanse wederopbouw.
Decennia lang heeft Gio Ponti gebouwen, meubels, interieurs, serviezen, textiel, theaterdecors en scheepsinterieurs ontworpen. Daarnaast was Ponti ook nog dichter, schilder, curator en polemist. Deze ongrijpbare rijkdom maakt zijn werk extra bijzonder. Het oeuvre van Ponti geeft een prachtig overzicht van de ontwikkeling van Italiaanse architectuur en design in de twintigste eeuw. Een aantal van zijn ontwerpen zijn ook nu nog in productie. Ponti werkte voor bekende
producenten als Cassina, La Pavoni, Alfa Romeo, American Standard, Guzzini, Arteluce, Fontana Arte, Venini en natuurlijk ook voor Artemide.
In 1921 studeerde hij af met een graad in architectuur aan de universiteit 'Politecnico di Milano'.
Tijdens zijn carrière, die zes decennia besloeg, bouwde Ponti meer dan honderd gebouwen in Italië en in de rest van de wereld. Hij ontwierp een aanzienlijk aantal decoratieve kunst- en designobjecten en meubels. Dankzij het tijdschrift Domus, dat hij in 1928 oprichtte en bijna zijn hele leven heeft geleid, en dankzij zijn actieve deelname aan tentoonstellingen zoals de Triënnale van Milaan, was hij ook een enthousiast pleitbezorger van een Italiaanse levenskunst en een belangrijke speler in de vernieuwing van het Italiaanse design na de Tweede Wereldoorlog.
Van 1936 tot 1961 gaf hij les aan de Polytechnische School van Milaan en leidde hij verschillende generaties ontwerpers op. Ponti droeg in 1954 ook bij aan de oprichting van een van de belangrijkste designprijzen: de Compasso d'Oro prijs.
Zijn bekendste werken zijn de Pirelli Tower, gebouwd van 1956 tot 1960 in Milaan in samenwerking met de ingenieur Pier Luigi Nervi, de Villa Planchart in Caracas en de Superleggera stoel, geproduceerd door Cassina in 1957.
Gio Ponti is één van de meest vooraanstaande Italiaanse ontwerpers en architecten uit de vorige eeuw. Gedurende opeenvolgende periodes voor, maar vooral na de Tweede Wereldoorlog heeft hij met zijn
veelzijdige en veelkleurige ontwerpen een stempel gezet op de architectuur en vormgeving in zijn land en daarbuiten. Hij heeft als architect een belangrijke rol gespeeld bij het bepalen van de stijl van
de Italiaanse wederopbouw.
Decennia lang heeft Gio Ponti gebouwen, meubels, interieurs, serviezen, textiel, theaterdecors en scheepsinterieurs ontworpen. Daarnaast was Ponti ook nog dichter, schilder, curator en polemist. Deze ongrijpbare rijkdom maakt zijn werk extra bijzonder. Het oeuvre van Ponti geeft een prachtig overzicht van de ontwikkeling van Italiaanse architectuur en design in de twintigste eeuw. Een aantal van zijn ontwerpen zijn ook nu nog in productie. Ponti werkte voor bekende
producenten als Cassina, La Pavoni, Alfa Romeo, American Standard, Guzzini, Arteluce, Fontana Arte, Venini en natuurlijk ook voor Artemide.
Fato 1967
Mario botta 1943
Italiaanse architect / designer uit Mendrisio Zwitserland
Mario Botta werd in 1943 geboren in Mendrisio, Zwitserland. Hij studeerde aan het Liceo Artistico in Milaan en het Istituto Universitario di Architettura in Venetië. Hij begon zijn eigen architectenbureau in 1970 in Lugano, Zwitserland.
In Nederland bouwde hij eind jaren 90 het kantoren- en appartementencomplex La Fortezza aan de Avenue Céramique in Maastricht en in 2008 het appartementencomplex La Vista in Cruquius. In zijn werk liet hij zich inspireren door meesters als Le Corbusier, Louis I. Kahn en Carlo Scarpa, die hij ontmoette tijdens zijn studie in Venetië.
Architectuur en herinnering zijn onafscheidelijk in zijn werk, waar de veranderingen die in de architectuur zijn doorgevoerd deel worden van het landschap van de mens. Licht genereert ruimte, primaire geometrische vormen zijn kenmerkende tekens die de mens achterlaat in zijn omgeving. Sinds zijn eerste vrijstaande huizen in Canton Tessin, omvat zijn werk alle soorten gebouwen (scholen, banken, administratieve gebouwen, bibliotheken, musea en religieuze gebouwen), evenals design.
In Nederland bouwde hij eind jaren 90 het kantoren- en appartementencomplex La Fortezza aan de Avenue Céramique in Maastricht en in 2008 het appartementencomplex La Vista in Cruquius. In zijn werk liet hij zich inspireren door meesters als Le Corbusier, Louis I. Kahn en Carlo Scarpa, die hij ontmoette tijdens zijn studie in Venetië.
Architectuur en herinnering zijn onafscheidelijk in zijn werk, waar de veranderingen die in de architectuur zijn doorgevoerd deel worden van het landschap van de mens. Licht genereert ruimte, primaire geometrische vormen zijn kenmerkende tekens die de mens achterlaat in zijn omgeving. Sinds zijn eerste vrijstaande huizen in Canton Tessin, omvat zijn werk alle soorten gebouwen (scholen, banken, administratieve gebouwen, bibliotheken, musea en religieuze gebouwen), evenals design.
Shogun 1986
Zefiro 1980
Copyright © 2024 - All Rights Reserved to Vintage Design Lighting Kerspelstraat 36 3001 Heverlee (B) +32(0)474104650 [email protected]