|
Denemarken
Louis Poulsen
|
Het bedrijf werd opgericht door Ludvig R. Poulsen in 1874 te Kopenhagen.
De allereerste activiteiten van deze vestiging hadden echter niets met verlichting te maken, het was een wijnimportbedrijf onder de naam Copenhagen Direct Vin-Import-Kompani. Men verkocht er edele wijnen van over de hele wereld aan het Deense publiek. Al in 1878 sloot Ludvig R. Poulsen zijn wijnzaak. Intussen had de uitvinding van het elektriciteitsnet haar intrede gemaakt in de samenleving. In 1892 opende Denemarken hun tweede elektriciteitscentrale in Kopenhagen, Ludvig R. Poulsen zag hierin nieuwe opportuniteiten en begon opnieuw een zaak aan de 'Istedgade nr.1 in Vesterbro. Deze keer met de verkoop van gereedschappen, elektrische artikelen en toebehoren. In 1896 nam Ludvig R. Poulsen zijn neef Louis Poulsen in dienst. In 1906 stierf Ludvig en nam de neef Louis het directeurschap over. In 1908 verhuisde hij het hoofdkantoor naar Nyhavn 11 langsheen de oude haven in het stadscentrum. Het gebouw dat de Denenen vandaag de dag nog steeds associëren met de vele intussen internationaal gekende lampen. Het gebouw dateert uit 1836, en heeft diepe wortels in de geschiedenis van de Deense handel. In het poortgedeelte bevindt zich een klein suikermannetje, dat een suikermal en een suikertopje vast houd. Het symboliseert het gouden tijdperk in de Deense geschiedenis van de beruchte driehoekshandel in wapens, slaven, rum en suiker, vandaar dat er in het gebouw voordien een suikerraffinaderij was gevestigd. 
Louis Poulsen liet in 1914 Sophus Kaastrup-Olsen toe als partner in zijn bedrijf, zo veranderde de naam van het bedrijf naar Louis Poulsen & Co. In 1917 kocht Sophus Kaastrup-Olsen Louis Poulsen uit het bedrijf en werd de enige eigenaar van Louis Poulsen & Co.
In 1924 begon het bedrijf de samenwerking met architect Poul Henningsen met het oog op de Exposition internationale des Arts decoratifs et industriels modernes in Parijs in 1925. Hier won de PH-lamp een gouden medaille. Poul Henningsen had in totaal 6 lamptypen ingezonden voor de tentoonstelling, die allemaal gouden medailles wonnen. Het waren drie type tafellampen en drie type kroonluchters ontworpen volgens het het gekende design maar dan in gepolijst zilverwerk. De zes lamptypes van Poul Henningsen ondergingen echter het noodlot, Louis Poulsen & Co krijgt geen van de lampen tijdig in productie. Het schip dat de originelen terug naar Denemarken moest brengen, zonk onderweg.
In 1926 winnen Louis Poulsen en Poul Henningsen de aanbesteding voor het voorzien van de verlichting voor het nieuw gebouwde Forum in Kopenhagen met de legendarische PH-lamp met 3 kappen. De lamp heeft witte, matte kappen waarvan de rondingen de vorm hebben van een logaritmische spiraal, waardoor de hoek tussen alle lichtstralen en de kappen constant wordt gehouden. Het was een echte innovatie in een tijd waarin mensen nog niet veel verder waren gekomen dan zichzelf te beschermen tegen het directe licht van de elektrische lamp door deze uit te rusten met een soort schild, een lendendoek, een bel of een paraplu.
Na een wat lastige start begon Louis Poulsen dan toch op grotere schaal verlichtingsarmaturen op de markt te brengen. Kaastrup-Olsen stierf in 1938 en het bedrijf werd omgevormd tot een naamloze vennootschap geleid door burgerlijk ingenieur Emun Rager als algemeen directeur. In 1941 werd de eerste verlichtingscatalogus/magazine LP-NYT gepubliceerden met beschrijvingen in het Deens, Duits, Engels en Frans. Poul Henningsen was de hoofdredacteur. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog kocht Louis Poulsen & Co. de metaalwarenfabriek Laurits Henriksen in Kopenhagen en werd een fabrikant van uitsluitend verlichtingsarmaturen. Henningsen ontwierp een verduisteringslamp voor de Tivoli-tuinen in Kopenhagen, waardoor de tuinen tot middernacht open konden blijven: het licht van de lampen was niet te zien vanuit vliegtuigen (bommenwerpers) die over de stad vlogen. De iconische PH5-lamp werd gelanceerd in 1958: de 5 in de naam verwijst naar de diameter van 50 cm. Door de jaren heen zijn er vele andere prominente architecten verbonden geweest met Louis Poulsen, waaronder Vilhelm Lauritzen, Alvar Aalto ontwierp samen met Arne Jacobsen, Vilhelm Wohlert, Jørgen Bro, Finn Monies, Per Iversen, Henning Koppel en niet de minste, ook de legendarische Verner Panton ontwierp vanaf 1959 voor Louis Poulsen. Panton werd het meesterbrein achter de iconische Panthella lamp. Louis Poulsen heeft altijd veel belang gehecht aan de nauwe samenwerking met de architecten, maar beschikte hiernaast ook over een eigen ontwikkelingsafdeling. Begin jaren 60 lanceerde Arne Jacobsen zijn AJ-lampen in samenwerking met Louis Poulsen. De lampen werden ontworpen voor het SAS Royal Hotel, een 'Gesamtkunstwerk' van Arne Jacobsen, wat betekent dat hij niet alleen de architect van het hotel zelf was, maar ook de interieurs ontwierp, waaronder het meubilair, de verlichting, het serviesgoed en andere kleine details. |
In 1962 opende het bedrijf Louis Poulsen zijn eerste buitenlandse dochteronderneming in West-Duitsland. In 1964 openden ze er één in Frankrijk en in 1975 één in Zweden.
In 1967 werd het partnerschap I/S El-Salg opgericht. Na 2 jaar verhuisde Elpefa A/S naar een nieuw fabrieksgebouw in Sluseholmen en nam de volledige productie en assemblage van armaturen en fittingen over. In 1977 fuseerde Elpefa A/S met Louis Poulsen.
De klasse B-aandelen van Louis Poulsen werden voor het eerst genoteerd aan de beurs van Kopenhagen.
Om ervoor te zorgen dat het intussen beursgenoteerd bedrijf in Deense handen bleef, werd er in 1977 een aandeelhoudersovereenkomst tussen de erfgenamen gesloten.
In 1985 werden een verlichting dochteronderneming in de Verenigde Staten, een groothandel in elektrische benodigdheden op de Faeröer en JO-EL A/S opgericht. In 1987 werd een verlichting dochteronderneming in Noorwegen opgericht. De omzet van de Louis Poulsen Group overschreed de grens van 1 miljard DKK. Het jaar daarop werden dochterondernemingen in Australië en Nederland geopend. In 1989 kocht Louis Poulsen El A/S van Skandia Havemann en verwierf daarmee 16 groothandels in elektriciteitsvoorzieningen.
In 1967 werd het partnerschap I/S El-Salg opgericht. Na 2 jaar verhuisde Elpefa A/S naar een nieuw fabrieksgebouw in Sluseholmen en nam de volledige productie en assemblage van armaturen en fittingen over. In 1977 fuseerde Elpefa A/S met Louis Poulsen.
De klasse B-aandelen van Louis Poulsen werden voor het eerst genoteerd aan de beurs van Kopenhagen.
Om ervoor te zorgen dat het intussen beursgenoteerd bedrijf in Deense handen bleef, werd er in 1977 een aandeelhoudersovereenkomst tussen de erfgenamen gesloten.
In 1985 werden een verlichting dochteronderneming in de Verenigde Staten, een groothandel in elektrische benodigdheden op de Faeröer en JO-EL A/S opgericht. In 1987 werd een verlichting dochteronderneming in Noorwegen opgericht. De omzet van de Louis Poulsen Group overschreed de grens van 1 miljard DKK. Het jaar daarop werden dochterondernemingen in Australië en Nederland geopend. In 1989 kocht Louis Poulsen El A/S van Skandia Havemann en verwierf daarmee 16 groothandels in elektriciteitsvoorzieningen.
In 1999 liet de familie zich uitkopen en het bedrijf bleef in Deense handen. Het investeringsconsortium Polaris en HD Invest kwamen achter de groep te staan. Sinds 2006 is het hoofdkantoor van het bedrijf gevestigd op Gammel Strand 28. In 2007 werd Louis Poulsen overgenomen door het Italiaanse verlichtingsbedrijf Targetti Sankey SpA in Florence, dat zijn naam veranderde in Targetti Poulsen.
In juni 2018 nam een dochter investeringsonderneming van Investindustrial VI L.P. (“Investindustrial”) Louis Poulsen opnieuw over. In 2019 verhuisde het hoofdkantoor naar Holmen in Kopenhagen.
In juni 2018 nam een dochter investeringsonderneming van Investindustrial VI L.P. (“Investindustrial”) Louis Poulsen opnieuw over. In 2019 verhuisde het hoofdkantoor naar Holmen in Kopenhagen.
Het bekende logo van Louis Poulsen werd oorspronkelijk ontworpen in 1942 voor een grafische wedstrijd.
De wedstrijd werd gewonnen door architect Johan Pedersen, later stadsarchitect in Kopenhagen.
Poul Henningsen 1894 - 1967
Poul Henningsen, in Denemarken bekend als PH werd geboren in 1894 te Ordrup Denemarken. Hij was een Deens architect, ontwerper, schrijver en criticus. Hij werd buiten Denemarken hoofdzakelijk bekend door de armaturen die hij ontwierp voor verlichtingsproducent Louis Poulsen. In Denemarken werd Henningsen ook bekend door zijn kritische opvattingen over cultuur en democratie.
Na het afronden van zijn middelbare studies aan de Frederiksberg Technische School in 1911 bezocht Henningsen de Technische school waar hij bouwtechniek ging studeren, maar maakte de overstap naar de opleiding tot werktuigbouwkundig ingenieur. In 1914 werd hij toegelaten tot de Polytechnische Hogeschool. Na drie semesters keerde Henningsen terug naar de Technische school om architectuur te studeren. In deze periode hield hij zich naast zijn studies bezig met schilderkunst. In 1917 stopte hij met zijn opleiding aan de Technische school zonder een diploma behaald te hebben. Hij richtte in 1919 zijn eigen ontwerp en schildersstudio op waar hij reeds experimenteerde met licht.
In 1917 startte hij met een baan als kunstcriticus bij het kunsttijdschrift Vor Tid ('Onze tijd'). Poul Henningsen was in tegenstelling tot vele anderen een liefhebber van het kubisme en expressionisme, waardoor hij datzelfde jaar tevens aangenomen werd als criticus bij het kunsttijdsschrift Klingen ('Het zwaard'). Door Henningsens invloed kreeg het tijdschrift een bredere focus en een fanatieker imago. Henningsen schuwde niet om kritiek te geven op de Koninklijke Deense Kunstacademie en het een 'verouderd instituut' te noemen. Daarnaast schreef Henningsen over filosofie en de invloed die moderne uitvindingen konden hebben op de samenleving.
Na het afronden van zijn middelbare studies aan de Frederiksberg Technische School in 1911 bezocht Henningsen de Technische school waar hij bouwtechniek ging studeren, maar maakte de overstap naar de opleiding tot werktuigbouwkundig ingenieur. In 1914 werd hij toegelaten tot de Polytechnische Hogeschool. Na drie semesters keerde Henningsen terug naar de Technische school om architectuur te studeren. In deze periode hield hij zich naast zijn studies bezig met schilderkunst. In 1917 stopte hij met zijn opleiding aan de Technische school zonder een diploma behaald te hebben. Hij richtte in 1919 zijn eigen ontwerp en schildersstudio op waar hij reeds experimenteerde met licht.
In 1917 startte hij met een baan als kunstcriticus bij het kunsttijdschrift Vor Tid ('Onze tijd'). Poul Henningsen was in tegenstelling tot vele anderen een liefhebber van het kubisme en expressionisme, waardoor hij datzelfde jaar tevens aangenomen werd als criticus bij het kunsttijdsschrift Klingen ('Het zwaard'). Door Henningsens invloed kreeg het tijdschrift een bredere focus en een fanatieker imago. Henningsen schuwde niet om kritiek te geven op de Koninklijke Deense Kunstacademie en het een 'verouderd instituut' te noemen. Daarnaast schreef Henningsen over filosofie en de invloed die moderne uitvindingen konden hebben op de samenleving.
In 1919 ging Poul Henningsen een samenwerking aan met architect Kay Fisker en startte hij met het ontwerpen van lampen. Henningsen nam deel aan een ontwerpwedstrijd van de Deense verlichtingsfabrikant Louis Poulsen. Het doel van de wedstrijd was het creëren van een ontwerp dat getoond kon worden tijdens de Wereldtentoonstelling van Parijs in 1925. Dit leidde tot de creatie van de iconische PH lamp. Het ontwerp was een reactie op het naar zijn mening te felle licht dat geproduceerd werd door elektrische lampen. Het armatuur zorgde ervoor dat de felle schittering van het licht werd gereduceerd en het licht niet enkel als een bundel naar beneden scheen, maar ook door de kamer werd verspreid. Voor zijn ontwerp won hij een gouden medaille op de Wereldtentoonstelling. In de daaropvolgende jaren ontstond een hele serie PH armaturen, bestaande uit plafond-, tafel- en wandarmaturen, waarvoor Louis Poulsen de wereldwijde verkoop overneemt en die Louis Poulsen sinds 1941 ook produceert. Door het grote succes van zijn lampen had Henningsen genoeg inkomsten om zich meer te richten op zijn werk als criticus en daarnaast ook als auteur van educatieve werken. Zijn werken hadden een grote invloed op het moderne Deense design.
In 1921 was hij al medewerker van het dagblad 'Politiken' en de goedkope uitgave daarvan, 'Ekstra Bladet', waarin hij schreef over architectuur en woningbouw. Voor Poul Henningsen was het belangrijk de sociale kant van architectuur te benadrukken. Daarnaast schreef hij over stadsplanning en over sociale en culturele problematieken in Kopenhagen en de directe omgeving. De kortetermijnbeslissingen die de lokale overheden namen waren veelvuldig onderwerp van de stukken van Henningsen.
Tussen 1926 en 1928 publiceerde Henningsen samen met onder meer de Deense architecten Edvard Heiberg en Thorkild Henningsen het tijdschrift 'Kritisk Revy' (De kritische beoordeling). Dit tijdschrift stond aan de basis van de ontwikkeling van nieuwe democratische idealen in de woningbouw en de kunstindustrie. De kritische stukken van het tijdschrift hadden invloed op vele domeinen waaronder de kunst, het onderwijs, het gezinsleven, religie, vrouwen en seksualiteit. De opvattingen van het tijdschrift waren zeer links georiënteerd. Hoewel Henningsen interesse had in het communisme, is hij nooit lid geworden van een communistische partij.
Als ontwerper was Henningsen een tegenstander van elke vorm van modernisme die niet als doel had bij te dragen tot functionaliteit en sociale vooruitgang. Hij was een voorstander van het idee dat ieder persoon recht had op een goed ontworpen en functionele omgeving. Henningsen was van mening dat ontwerpen niet kunstzinnig, maar functionalistisch moesten zijn. Ontwerpen die niet werkelijk functionalistisch waren, maar waren ontworpen met het oog op modetrends, noemde hij 'funkis'. In 1919 ontwierp hij op vijfentwintigjarige leeftijd zijn eerste houten meubelen. Hoewel Henningsen zeer kritisch was op ontwerpen met metalen buisframes van de in deze periode populaire Bauhausstroming, die hij omschreef als 'kil' en 'ongezellig', maakte hij enkele ontwerpen die tevens gebruik maakte van metalen buisframes. Veel van de meubelontwerpen die Henningsen maakte werden echter niet in productie genomen. In 1930 ontwierp Henningsen, in navolging van 'Kaare Klint', een vleugelpiano. De PH-vleugelpiano is een opengewerkt model waardoor de mechanismen aan de binnenzijden te zien zijn. Het instrument werd in de jaren dertig beschouwd als zeer vooruitstrevend.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Henningsen werkzaam voor het bedrijfsblad 'LP-Nyt' dat werd uitgegeven door lampenproducent Louis Poulsen. In 1941 was Henningsen de architect van Tivoli in Kopenhagen. Voor Tivoli ontwierp hij onder meer een theater en enkele fonteinen. Daarnaast was hij verantwoordelijk voor het ontwerp van speciale armaturen in het park, zoals eerder vermeld.
Tijdens de oorlogsjaren schreef Henningsen enkele antinazistische liederen, waaronder Man binder os på mund og hånd ('We zijn met handen en voeten gebonden'). In 1943 vluchtte Henningsen naar het neutraal gebleven Zweden. In Zweden was hij werkzaam als docent en journalist. In zijn journalistieke stukken schreef Henningsen over zijn verwachtingen voor de naoorlogse situatie. Na de oorlog keerde Henningsen terug naar Denemarken waar hij door zijn kritische uitlatingen het aan de stok kreeg met voormalige Deense verzetsstrijders. Henningsen had een uitgesproken mening over de maatregelen die genomen werden tegen personen die tijdens de oorlogsjaren hadden meegewerkt met de bezetter of hadden geprofiteerd van de omstandigheden. Dit had als gevolg dat Henningsen ervan beticht werd nazisympathieën te hebben. Ook tijdens de Koude Oorlog sprak Henningsen zich uit over de politieke situatie.
In 1921 was hij al medewerker van het dagblad 'Politiken' en de goedkope uitgave daarvan, 'Ekstra Bladet', waarin hij schreef over architectuur en woningbouw. Voor Poul Henningsen was het belangrijk de sociale kant van architectuur te benadrukken. Daarnaast schreef hij over stadsplanning en over sociale en culturele problematieken in Kopenhagen en de directe omgeving. De kortetermijnbeslissingen die de lokale overheden namen waren veelvuldig onderwerp van de stukken van Henningsen.
Tussen 1926 en 1928 publiceerde Henningsen samen met onder meer de Deense architecten Edvard Heiberg en Thorkild Henningsen het tijdschrift 'Kritisk Revy' (De kritische beoordeling). Dit tijdschrift stond aan de basis van de ontwikkeling van nieuwe democratische idealen in de woningbouw en de kunstindustrie. De kritische stukken van het tijdschrift hadden invloed op vele domeinen waaronder de kunst, het onderwijs, het gezinsleven, religie, vrouwen en seksualiteit. De opvattingen van het tijdschrift waren zeer links georiënteerd. Hoewel Henningsen interesse had in het communisme, is hij nooit lid geworden van een communistische partij.
Als ontwerper was Henningsen een tegenstander van elke vorm van modernisme die niet als doel had bij te dragen tot functionaliteit en sociale vooruitgang. Hij was een voorstander van het idee dat ieder persoon recht had op een goed ontworpen en functionele omgeving. Henningsen was van mening dat ontwerpen niet kunstzinnig, maar functionalistisch moesten zijn. Ontwerpen die niet werkelijk functionalistisch waren, maar waren ontworpen met het oog op modetrends, noemde hij 'funkis'. In 1919 ontwierp hij op vijfentwintigjarige leeftijd zijn eerste houten meubelen. Hoewel Henningsen zeer kritisch was op ontwerpen met metalen buisframes van de in deze periode populaire Bauhausstroming, die hij omschreef als 'kil' en 'ongezellig', maakte hij enkele ontwerpen die tevens gebruik maakte van metalen buisframes. Veel van de meubelontwerpen die Henningsen maakte werden echter niet in productie genomen. In 1930 ontwierp Henningsen, in navolging van 'Kaare Klint', een vleugelpiano. De PH-vleugelpiano is een opengewerkt model waardoor de mechanismen aan de binnenzijden te zien zijn. Het instrument werd in de jaren dertig beschouwd als zeer vooruitstrevend.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Henningsen werkzaam voor het bedrijfsblad 'LP-Nyt' dat werd uitgegeven door lampenproducent Louis Poulsen. In 1941 was Henningsen de architect van Tivoli in Kopenhagen. Voor Tivoli ontwierp hij onder meer een theater en enkele fonteinen. Daarnaast was hij verantwoordelijk voor het ontwerp van speciale armaturen in het park, zoals eerder vermeld.
Tijdens de oorlogsjaren schreef Henningsen enkele antinazistische liederen, waaronder Man binder os på mund og hånd ('We zijn met handen en voeten gebonden'). In 1943 vluchtte Henningsen naar het neutraal gebleven Zweden. In Zweden was hij werkzaam als docent en journalist. In zijn journalistieke stukken schreef Henningsen over zijn verwachtingen voor de naoorlogse situatie. Na de oorlog keerde Henningsen terug naar Denemarken waar hij door zijn kritische uitlatingen het aan de stok kreeg met voormalige Deense verzetsstrijders. Henningsen had een uitgesproken mening over de maatregelen die genomen werden tegen personen die tijdens de oorlogsjaren hadden meegewerkt met de bezetter of hadden geprofiteerd van de omstandigheden. Dit had als gevolg dat Henningsen ervan beticht werd nazisympathieën te hebben. Ook tijdens de Koude Oorlog sprak Henningsen zich uit over de politieke situatie.
De eerste Poul Henningsen lampen
PH5 1958
Snowball 1942
PH Kogle 1958
In 1958 werd Henningsen gevraagd voor het ontwerpen van een lamp voor een restaurant 'Langeliniepavillonen' in Kopenhagen. Dit leidde tot het ontwerp van de PH Kogle. De lamp wordt ook wel de PH Artichoke (artisjok) genoemd vanwege de vorm, al verwijst de Deense naam naar een kegelvrucht (de zaadkegel van een naaldboom).
Verner Panton 1926 - 1998
Verner Panton werd geboren in 1926 in Brahesborg-Gamtofte op het eiland Funen Denemarken waar hij opgroeide als oudste van twee broers.
Zijn ouders gingen uit elkaar toen hij tien jaar oud was. Panton bleef bij zijn vader, die met zijn tweede vrouw nog drie kinderen kreeg. Zijn vader kwam uit een boerenfamilie en was herbergier. Hij huurde bate het gastenverblijf Kom Igen-kro uit op het landgoed Langeso in Fünen.
Panton vervulde zijn militaire dienst (1944 - 1945) terwijl hij aan de Technische Hogeschool in Odense studeerde (1944-1947). In het laatste oorlogsjaar moest hij onderduiken omdat hij zich had aangesloten bij een studentengroep die zich verzette tegen de Duitse bezetting van Denemarken. Tussen 1947 en 1951 studeerde hij architectuur aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Kopenhagen waar hij onder meer les kreeg van Poul Henningsen, hij leerde tijdens zijn studies Henningsens stiefdochter 'Tove Kemp' kennen en huwde met haar. Het huwelijk was echter van korte duur.
Aan de andere kant duurde de hechte vriendschap tussen Verner Panton en Poul Henningsen, die al snel Pantons belangrijkste mentor werd, tot aan de dood van Poul Henningsen in 1967.
Tussen 1950 en 1952 werkte Verner Panton eerst als leerling, nadien als medewerker voor de architect Arne Jacobsen, die naast Poul Henningsen zijn tweede belangrijke mentor werd. In Jacobsens kantoor hield Panton zich vooral bezig met meubelontwerp en werkte hij mee aan de ontwikkeling van de ‘Ant’, één van de bekendste stoelen van Arne Jacobsen.
Hoewel hij beïnvloed was door de organische stijl van Jacobsen, vestigde Panton zich aanvankelijk als een avant-gardeontwerper, die meubels creëerde op basis van uitgebreide geometrische vormen en gebruik maakte van krachtige kleuren.
1953 Tijdens een aantal uitgebreide reizen door Europa in een tot mobiel tekenkantoor omgebouwd VW-busje verdiept hij zich in de internationale ontwerpwereld en legt hij contacten met collega's, fabrikanten en dealers. Het resultaat is een groot aantal architectuurprojecten en meubelontwerpen.
In 1955 opende Verner Panton zijn eigen ontwerpstudio en lanceerde hij zijn eerste serieproductie van meubels, waaronder de 'Bachelor-Chair' en de 'Tivoli Chair', via de prestigieuze Deense meubelfabrikant Fritz Hansen.
Halverwege de jaren vijftig hield Verner Panton zich voor het eerst bezig met het idee van een stoel gemaakt uit één enkel element. In 1956 organiseerde de "Neue Gemeinschaft für Wohnkultur" (WK-Möbel) een wedstrijd waaraan Panton deelnam. Zijn inzending was een hele meubelcollectie, waartoe ook een stapelbare stoel behoorde, waarbij de zitting en rugleuning één geheel vormden. Dit is het project waarvan de zogenaamde 'S Chair' is afgeleid. De inzending voor de wedstrijd zelf was niet succesvol: zijn ontwerpen wonnen geen prijs en de meeste bleven op de tekentafel liggen.
In 1958 mocht hij de herberg van zijn vader, Kom Igen-kro op Funen, inrichten. Als uitbreiding op de traditionele herberg ontwierp Verner Panton een rechthoekige ruimte, die hij zo wild versierde dat mensen van ver kwamen om zijn kleurenorgie te ervaren. Rood en oranje waren in die tijd al de overheersende kleuren, niet alleen in het meubilair, maar ook in de uniformen van de medewerkers, aan het plafond hingen UFO-lampen en Krammerhus-stoelen stonden op de grond. De mensen noemden de herberg 'De rode robijn', wat Pantons naam bevestigde als ontwerper die zijn eigen weg wilde gaan.
In 1959 startte de samenwerking met de Deense firma's Plus-Linje (meubels uit de Cone Chair-serie), Unika Væv (textiel) en Louis Poulsen (verlichting).
Zijn verhuizing naar Bazel in 1963 was tevens het begin van zijn samenwerking met Herman Miller/Vitra. Panton ontving de International Design Award, USA (een prijs die hij in 1986 en 1981 nogmaals ontvangt).
In 1964 huwde hij zijn vrouw Marianne in Basel en presenteerde hij zijn serie 'Fun' lampen op de stand van Lüber in Frankfurt. De lampen zijn gekenmerkt door het gebruik van Capiz, een natuurlijk schelpmateriaal (parelmoer) in de vorm van schijfjes die in slingerformaties aan elkaar hangen door fijne metalen ringetjes.
Tijdens de Internationale Meubelbeurs in Keulen zijn Pantons Flying Chairs een absolute sensatie.
In 1967 presenteert het Deense designtijdschrift Mobilia de 'Panton Chair' voor het eerst aan het publiek. Panton ontvangt de Deense PH-prijs.
In 1968 koos de Duitse chemiereus 'Bayer' Verner Panton als ontwerper voor het interieur van hun promotieschip genaamd naar hun synthetische vezel 'Dralon'. Voor dit event ter gelegenheid van de meubelbeurs in Keulen, liet Verner Panton zich gaan in zijn gekende extravagante stijl. Op zijn vraag werd het schip later omgedoopt tot de 'Visiona 0'.
Ook in 1968 ontwierp hij zijn bekende 'FlowerPot' lamp, die naast wit en in chroom, in 4 verschillende krachtige kleuren verkrijgbaar was. Iets daarvoor had hij de 'Topan' lamp ontworpen.
Eén van de meest iconische ontwerpen die nog steeds te zien is, zij het in beperkte vorm, is Verner Pantons interieurontwerp uit 1969 van de Spiegel-kantine voor het hoofdkantoor van uitgeverij de Spiegel. In hetzelfde jaar 1969 kwam de 'Globe' lamp die eigenlijk ontworpen was voor een meubelbeurs in Duitsland, maar pas 7 jaar later in productie ging.
In 1971 ontwierp Verner Panton de Panthella, wellicht zijn bekendste lampontwerp en intussen een icoon is geworden van de Mid 20th century design verlichting.
Zijn ouders gingen uit elkaar toen hij tien jaar oud was. Panton bleef bij zijn vader, die met zijn tweede vrouw nog drie kinderen kreeg. Zijn vader kwam uit een boerenfamilie en was herbergier. Hij huurde bate het gastenverblijf Kom Igen-kro uit op het landgoed Langeso in Fünen.
Panton vervulde zijn militaire dienst (1944 - 1945) terwijl hij aan de Technische Hogeschool in Odense studeerde (1944-1947). In het laatste oorlogsjaar moest hij onderduiken omdat hij zich had aangesloten bij een studentengroep die zich verzette tegen de Duitse bezetting van Denemarken. Tussen 1947 en 1951 studeerde hij architectuur aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Kopenhagen waar hij onder meer les kreeg van Poul Henningsen, hij leerde tijdens zijn studies Henningsens stiefdochter 'Tove Kemp' kennen en huwde met haar. Het huwelijk was echter van korte duur.
Aan de andere kant duurde de hechte vriendschap tussen Verner Panton en Poul Henningsen, die al snel Pantons belangrijkste mentor werd, tot aan de dood van Poul Henningsen in 1967.
Tussen 1950 en 1952 werkte Verner Panton eerst als leerling, nadien als medewerker voor de architect Arne Jacobsen, die naast Poul Henningsen zijn tweede belangrijke mentor werd. In Jacobsens kantoor hield Panton zich vooral bezig met meubelontwerp en werkte hij mee aan de ontwikkeling van de ‘Ant’, één van de bekendste stoelen van Arne Jacobsen.
Hoewel hij beïnvloed was door de organische stijl van Jacobsen, vestigde Panton zich aanvankelijk als een avant-gardeontwerper, die meubels creëerde op basis van uitgebreide geometrische vormen en gebruik maakte van krachtige kleuren.
1953 Tijdens een aantal uitgebreide reizen door Europa in een tot mobiel tekenkantoor omgebouwd VW-busje verdiept hij zich in de internationale ontwerpwereld en legt hij contacten met collega's, fabrikanten en dealers. Het resultaat is een groot aantal architectuurprojecten en meubelontwerpen.
In 1955 opende Verner Panton zijn eigen ontwerpstudio en lanceerde hij zijn eerste serieproductie van meubels, waaronder de 'Bachelor-Chair' en de 'Tivoli Chair', via de prestigieuze Deense meubelfabrikant Fritz Hansen.
Halverwege de jaren vijftig hield Verner Panton zich voor het eerst bezig met het idee van een stoel gemaakt uit één enkel element. In 1956 organiseerde de "Neue Gemeinschaft für Wohnkultur" (WK-Möbel) een wedstrijd waaraan Panton deelnam. Zijn inzending was een hele meubelcollectie, waartoe ook een stapelbare stoel behoorde, waarbij de zitting en rugleuning één geheel vormden. Dit is het project waarvan de zogenaamde 'S Chair' is afgeleid. De inzending voor de wedstrijd zelf was niet succesvol: zijn ontwerpen wonnen geen prijs en de meeste bleven op de tekentafel liggen.
In 1958 mocht hij de herberg van zijn vader, Kom Igen-kro op Funen, inrichten. Als uitbreiding op de traditionele herberg ontwierp Verner Panton een rechthoekige ruimte, die hij zo wild versierde dat mensen van ver kwamen om zijn kleurenorgie te ervaren. Rood en oranje waren in die tijd al de overheersende kleuren, niet alleen in het meubilair, maar ook in de uniformen van de medewerkers, aan het plafond hingen UFO-lampen en Krammerhus-stoelen stonden op de grond. De mensen noemden de herberg 'De rode robijn', wat Pantons naam bevestigde als ontwerper die zijn eigen weg wilde gaan.
In 1959 startte de samenwerking met de Deense firma's Plus-Linje (meubels uit de Cone Chair-serie), Unika Væv (textiel) en Louis Poulsen (verlichting).
Zijn verhuizing naar Bazel in 1963 was tevens het begin van zijn samenwerking met Herman Miller/Vitra. Panton ontving de International Design Award, USA (een prijs die hij in 1986 en 1981 nogmaals ontvangt).
In 1964 huwde hij zijn vrouw Marianne in Basel en presenteerde hij zijn serie 'Fun' lampen op de stand van Lüber in Frankfurt. De lampen zijn gekenmerkt door het gebruik van Capiz, een natuurlijk schelpmateriaal (parelmoer) in de vorm van schijfjes die in slingerformaties aan elkaar hangen door fijne metalen ringetjes.
Tijdens de Internationale Meubelbeurs in Keulen zijn Pantons Flying Chairs een absolute sensatie.
In 1967 presenteert het Deense designtijdschrift Mobilia de 'Panton Chair' voor het eerst aan het publiek. Panton ontvangt de Deense PH-prijs.
In 1968 koos de Duitse chemiereus 'Bayer' Verner Panton als ontwerper voor het interieur van hun promotieschip genaamd naar hun synthetische vezel 'Dralon'. Voor dit event ter gelegenheid van de meubelbeurs in Keulen, liet Verner Panton zich gaan in zijn gekende extravagante stijl. Op zijn vraag werd het schip later omgedoopt tot de 'Visiona 0'.
Ook in 1968 ontwierp hij zijn bekende 'FlowerPot' lamp, die naast wit en in chroom, in 4 verschillende krachtige kleuren verkrijgbaar was. Iets daarvoor had hij de 'Topan' lamp ontworpen.
Eén van de meest iconische ontwerpen die nog steeds te zien is, zij het in beperkte vorm, is Verner Pantons interieurontwerp uit 1969 van de Spiegel-kantine voor het hoofdkantoor van uitgeverij de Spiegel. In hetzelfde jaar 1969 kwam de 'Globe' lamp die eigenlijk ontworpen was voor een meubelbeurs in Duitsland, maar pas 7 jaar later in productie ging.
In 1971 ontwierp Verner Panton de Panthella, wellicht zijn bekendste lampontwerp en intussen een icoon is geworden van de Mid 20th century design verlichting.
FUN 1964
Topan 1959
Flowerpot 1968
Globe 1969
Phantella 1971
Arne Jacobsen 1902 - 1971
Arne Jacobsen werd geboren in 1902 te Kopenhagen en was een architect en ontwerper, bekend om zijn bijdragen aan de functionele beweging 'Jacobsen', Arne Jacobsen studeerde architectuur aan de Koninklijke Deense Academie voor Schone Kunsten. Terwijl hij op school zat, dat was rond 1925, diende Jacobsen een stoelontwerp in voor de Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes in Parijs en ontving hiervoor een zilveren medaille. Tot zijn vroege invloeden behoorden Le Corbusier, Ludwig Mies van der Rohe en Walter Gropius. Na een korte periode bij het architectenbureau Poul Holsøe te hebben gewerkt, won Jacobsen, in samenwerking met collega-architect Flemming Lassen, de House of the Future-prijs van de Deense Architectenvereniging. Dit succes stelde hem in 1929 in staat zijn eigen ontwerpstudio te openen.
In de daaropvolgende jaren creëerde Jacobsen talloze structuren in de International Modern Style en onderschreef hij het idee van 'totaalontwerp', waarbij hij alles creëerde, van het meubilair en de accessoires tot de uniformen van de medewerkers van het gebouw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Jacobsen gedwongen naar Zweden te vluchten, waar hij het grootste deel van zijn tijd besteedde aan het ontwerpen van behang en textiel. In 1945 keerde hij terug naar Denemarken en hervatte zijn architectonische bezigheden, waaronder The Number Seven Chair en The Ant Chair, waarmee hij zijn reputatie als wereldberoemde meubelontwerper lanceerde. In 1956 kreeg hij zijn meest prestigieuze opdracht, het SAS Royal Hotel in Kopenhagen, waarvoor hij alles tot in het kleinste detail creëerde, inclusief asbakken, verlichting en bestek. Daarnaast produceerde hij de Egg en Swan stoelen, geroemd om hun organische, sculpturale kwaliteiten. Eveneens in 1956 aanvaardde hij voor Brugskunst een functie als hoogleraar architectuur aan de Skolen. In de jaren zestig richtte Jacobsen zich steeds meer op vormen als de cirkel, cilinder, driehoek en kubus, altijd met het oog op proporties. Tegenwoordig zijn zijn stukken, naast zijn vele architectonische werken, die overal in Kopenhagen te zien zijn, te vinden in tal van internationale collecties, waaronder het Museum of Modern Art in New York, het Design Museum in Londen en het museum voor moderne kunst in San Francisco.
In de daaropvolgende jaren creëerde Jacobsen talloze structuren in de International Modern Style en onderschreef hij het idee van 'totaalontwerp', waarbij hij alles creëerde, van het meubilair en de accessoires tot de uniformen van de medewerkers van het gebouw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Jacobsen gedwongen naar Zweden te vluchten, waar hij het grootste deel van zijn tijd besteedde aan het ontwerpen van behang en textiel. In 1945 keerde hij terug naar Denemarken en hervatte zijn architectonische bezigheden, waaronder The Number Seven Chair en The Ant Chair, waarmee hij zijn reputatie als wereldberoemde meubelontwerper lanceerde. In 1956 kreeg hij zijn meest prestigieuze opdracht, het SAS Royal Hotel in Kopenhagen, waarvoor hij alles tot in het kleinste detail creëerde, inclusief asbakken, verlichting en bestek. Daarnaast produceerde hij de Egg en Swan stoelen, geroemd om hun organische, sculpturale kwaliteiten. Eveneens in 1956 aanvaardde hij voor Brugskunst een functie als hoogleraar architectuur aan de Skolen. In de jaren zestig richtte Jacobsen zich steeds meer op vormen als de cirkel, cilinder, driehoek en kubus, altijd met het oog op proporties. Tegenwoordig zijn zijn stukken, naast zijn vele architectonische werken, die overal in Kopenhagen te zien zijn, te vinden in tal van internationale collecties, waaronder het Museum of Modern Art in New York, het Design Museum in Londen en het museum voor moderne kunst in San Francisco.
SAS Royal Hotel in Kopenhagen 1957 - 1958
|
SAS Royal Hotel in Kopenhagen 1957 - 1958
|
Copyright © 2025 - All Rights Reserved to Vintage Design Lighting Kerspelstraat 36 3001 Heverlee (B) +32(0)474104650 [email protected]