Italië
Het verlichtingsmerk 'Candle Illuminazione' werd halverwege de jaren vijftig in Milaan opgericht.

Candle was gekend om haar excentrieke en futuristische ontwerpen en speelde hiermee perfect in op de opkomende trend van toen.

Onder de talrijke lampen in de catalogi van het merk herinneren we ons de 'Rimorchiatore', een speciale lamp met de naam 'sleepboot' ontworpen door de befaamde Milanese architecte / ontwerpster Gae Aulenti in 1969, een vrij zeldzaam en ongebruikelijk voorbeeld van een object dat meerdere functies samenvat.

Het merk Candle nam verschillende jaren deel aan de jaarlijkse internationaal hoog aanschreven handelsbeurs van Milaan, Il Fiera Campionaria di Milano. (zie foto hierboven uit 1969)

Het merk had rond de jaren 1970's enkele eigen winkelpunten in de drie commercieel belangrijkste Italiaanse steden van die tijd. Eén in Milaan, waar ook de hoofdzetel was gevestigd, één in Rome en een derde in Turijn.

Naast Gae Aulenti ontwierpen ook designers als Sergio Asti, Angelo Mangiarotti, Vittorio Gregotti & Lodovico Meneghetti, Giuliana Gramigna, Alessandro Pianon, Rodolfo Bonetto, en ook Studio di architettura GPA Monti (Gian Emilio Monti, Anna Bettarini, Pietro Monti) voor Candle.

Eind jaren 1970's introduceerde het merk ook haar verlichtingsontwerpen met TL toepassingen (fluorescerende verlichting)
Designers die toen actief waren voor Candle waren onder meer: J. De Pas, D. D'Urbino, P.Lomazzi, M. Ferrari, A. Fornaroli, G. Botturi, S. Lo Bianco - Bocola,

Vandaag is er echter weinig gekend over het merk vanaf de oprichting tot de overname door de Fontana Arte groep in 1992.

Het merk Candle werd sinds 1992 als nieuwe lijn toegekend aan het verlichtingsmerk Fontana Arte, het hield een nieuw assortiment in dat gericht was op jongere klanten. Een assortiment met gebruik van nieuwe productietechnieken en met materialen en processen die lagere prijzen mogelijk maakten.

De verlichtingsmarkt was toen niet meer wat het geweest was en de grote faam van het Italiaanse Design nam gevoelig af. Vele creatieve verlichtingsmerken uit het midden van de 20st eeuw hielden ofwel op te bestaan of werden opgekocht door grotere merken om dan stilaan uitgedoofd te worden. Dit was wellicht ook het lot van het merk Candle.

Luna   1968

Studio di Architettura GPA Monti

Studio di Architettura GPA Monti

Milaan, 1948. Gianemilio, Pietro en Anna Bertarini Monti openden hun professionele studio direct na hun studies aan de universiteit van Milaan. Ze nemen enthousiast deel aan de wederopbouw van hun stad na de Tweede Wereldoorlog.

Hun werken, vooral hun villa's; in Piona (1952), Morbegno (1957) en Forte dei Marmi (1957), werden met veel lof gepubliceerd in grote Italiaanse en buitenlandse tijdschriften. Vervolgens ontvingen ze belangrijke ontwerpopdrachten van Fiat en SNAM Gas, en ontwierpen ze het toeristencentrum Pugnochiuso in Apulië.

Studio Monti was ook actief in meubeldesign en creëren producten voor onder andere 'De Padova', Candle Illuminazione, Fontana Arte en Kartel. Hun ontwerpen zijn nogal experimenteel, aangezien ze tot de eersten behoorden die kunststofmaterialen gebruikten voor verlichting.

Vieste   1972

Studio di Architettura GPA Monti voor Candle

Daruma   1968

Sergio Asti

Sergio Asti  
1926 - 2021
Sergio Asti was een Italiaanse ontwerper en architect, vooral bekend om zijn industriële ontwerpen voor bedrijven als Artemide, Brionvega, Candle, FontanaArte, Gabbianelli, Heller, Knoll, Salviati, Zanotta en Vistosi. Sergio Asti ontwierp ook enkele opvallende lampen voor Martinelli Luce.

Sergio Asti werd geboren in Milaan. Nadat hij zijn diploma architectuur had behaald aan de Polytechnische Universiteit van Milaan, opende hij in 1956 zijn eigen ontwerpstudio. Datzelfde jaar werd hij één van de oprichters van de Associazione per il Disegno Industriale, waarvan hij erelid werd, en bleef de gebeurtenissen kritisch volgen tot zijn laatste jaren.
Toen hij nog studeerde ontwierp hij een sodasproeier voor Saccab die een icoon werd van het Italiaanse design uit de jaren 1950. Het werd genomineerd voor een Compasso d'Oro in 1956, tentoongesteld op de Triënnale van Milaan in 1957 en later in het Museum of Modern Art in New York. Het bevindt zich in de permanente collectie van het Triennale di Milano museum. Vervolgens won hij de Compasso d'Oro in 1962 voor zijn glazen vaas "Marco" vervaardigd door Salvati, waarvan voorbeelden in de permanente collecties van het Museum of Modern Art en het Victoria and Albert Museum zijn opgenomen.

Andere ontwerpen van Asti zijn onder andere de keramische theepot "Dada" in het Philadelphia Museum of Art, het roestvrijstalen bestek "Boca" in het Rhode Island School of Design Museum en het Cooper Hewitt Museum en de lamp hierboven afgebeeld, de "Daruma" is te bewonderen in het Museum of Modern Art NY.

Hoewel Asti vooral bekend staat om zijn industriële en interieurontwerpen, ontwierp hij ook verschillende gebouwen, waaronder de privéwoningen in Brienno en Arenzano, de laatste samen met zijn vaste medewerker Sergio Favre (1927-1967). Verder ontwierp hij nog de Fiat-showroom (Fiera de Milano, 1964), de kantoren van het FISI-presidentschap (Milaan, 1976), de inrichting van talrijke tijdelijke tentoonstellingen op de Triennale, voor La Rinascente en Eurodomus. Hij gaf les aan het Istituto Superiore d'Arte in Venetië en aan het Istituto Sperimentale Superiore in Shizuoka, Japan.

Sergio Asti was één van de laatste exponenten van een generatie die vanaf de jaren 1950 als eerste de internationale dimensie van Made in Italy tot leven bracht.

Scafandro   1971

Venticinque   1968

Angelo Mangiarotti   1970's

Angelo Mangiarotti
1921 - 2012
Angelo Mangiarotti werd in 1921 in Milaan geboren. Hij studeerde architectuur aan de Politecnico di Milano, waar hij in 1948 afstudeerde.

In 1953 was hij gastprofessor aan het Design Institute van het Illinois Institute of Technology. Tijdens zijn verblijf in Chicago kwam hij in contact met Frank Lloyd Wright, Walter Gropius, Ludwig Mies van der Rohe en Konrad Wachsmann.

Van 1955 tot 1960 had hij een architectuur- en ontwerpstudio in Milaan in samenwerking met Bruno Morassutti, en in 1965 was hij een van de oprichters van de Associazione per il Disegno Industriale. Vanaf toen begon Angelo Mangiarotti ook te ontwerpen voor belangrijke merken als Artemide, Cassina, Danese, Knoll, Poltronova, Vistosi, Candle,... Hij bekleedde een aantal onderwijsfuncties, waarvan vele buiten Italië. In 1989 vestigde hij een architectenpraktijk in Tokio.

Zijn ontwerpen waren meestal voor industriële gebouwen en treinstations. In 1994 ontving hij de Compasso d'Oro award van de Associazione per il Disegno Industriale voor zijn levenswerk.

Hij overleed in Milaan op 2 juli 2012.

Spirali   1974

Angelo Mangiarotti

Rimorchiatore   1967

Gae Aulenti

Gae Aulenti en haar opmerkelijk ontwerp Rimorchiatore 'sleepboot'

Bobby Cadwallader, woonachtig in San Antonio, volgde Florence Knoll op als president van Knoll International. Hij gaf Gae haar eerste Amerikaanse opdracht, namelijk voor het ontwerpen van een Knoll Showroom in Boston. Tijdens één van haar reizen naar New York om aan de showroom te werken, bracht ze een prototype van deze lamp naar Bobby, in de hoop dat Knoll die zou gaan produceren. Bobby zei: "Gae, ik hou van je werk, maar dit is GEEN lamp voor Knoll." Gae antwoorde: "Nou, bewaar het maar en denk erover na... Ik wil het niet opnieuw helemaal terug naar Milaan sleuren." Ongeveer 30 jaar later zei Bobby tijdens één van de bezoeken van een vriend: 'In die kast staat een Gae Aulenti-lamp die ik nooit leuk heb gevonden. De lamp staat er al 30 jaar. "Wil je het?", “Absoluut!” zei de vriend. Toen hij Bobby vroeg: "Aangezien het een bureaulamp is, is dit bakje voor potloden en deze voor paperclips?" Bobby zei: 'Ik weet het niet. Laten we Gae faxen en het haar vragen.’ Dus hebben ze haar gefaxt, en Gae antwoordde meteen. ‘Nee,’ schreef Gae. "Mensen in Italiaanse kantoren tijdens de jaren zeventig waren niet bezig met potloden en paperclips. De belangrijkste spullen om te organiseren op een Italiaans bureau waren toen bloemen en sigaretten".

Gae Aulentite
1927 - 2012
Gae Aurlenti werd geboren in 1927 in Palazzolo dello Stella, provincie Udine, Italië. Ze was de dochter van Aldo Aulenti, van Apulische afkomst en van Virginia Gioia, een Napolitaanse met Calabrische roots. 

Gae Aurlenti studeerde af in architectuur aan de Politecnico di Milano in 1953, waar ze ook een vakdiploma behaalde. Ze volgde haar opleiding tot architect in Milaan in de jaren 1950, toen de Italiaanse architectuur bezig was met het historische onderzoek naar het herstel van het architectonische culturele erfgoed dat tijdens de tweede wereldoorlog zwaar beschadigd werd. Aulenti maakte deel uit van de nieuwe Neolitische trend in architecturale kringen, die als filosophie haaks stond op dat van het rationalisme. Van 1955 tot 1965 was ze redactielid van 'Casabella-continuità', geredigeerd door Ernesto Nathan Rogers, die ze als haar geestelijke vader beschouwde.
Van 1960 tot 1962 gaf ze les als assistent in architectonische compositie aan de IUAV universiteit in Venetië.
Van 1964 tot 1967 doceerde ze hetzelfde vak aan de Politecnico van Milaan.
Op de 13e Architectuurbiënnale van Milaan in 1964 ontwierp ze het Italiaanse paviljoen.
Van 1966 tot 1969 was ze vice-voorzitter van de Society of Italian Designers.
In 1974 trad ze toe tot de redactie van het tijdschrift Lotus International.
Van 1976 tot 1979 gaf ze les aan het Laboratorio di Progettazione Teatrale (theaterontwerp) in Prato. Ze was ook gastprofessor in de Verenigde Staten, Canada, Spanje, Duitsland, Zweden en Iran.

Ze creëerde ensceneringen (met name voor regisseur Luca Ronconi), meubels, diverse inrichtingen, tuinen, huizen, hotels, scholen en winkels. Ze kreeg internationale bekendheid in de jaren 1980.

Van 1980 tot 1986 was ze projectleider voor de renovatie en verbouwing tot museum van het treinstation Orsay in Parijs.
In 1987 benoemde François Mitterrand haar tot ridder van het Légion d'honneur.
Van 1982 tot 1985 herinrichtte ze het nationale kunst- en cultuurcentrum Georges Pompidou.
Van 1985 tot 1992 verbouwde ze het Palacio Nacional de Montjuic in Barcelona tot het Nationaal Kunstmuseum van Catalonië. In 1991 kreeg ze de Japanse Praemium Imperiale prijs voor haar oeuvre.

Bino   1968

Architetti Associati

Architetti Associati

'Links', Vittorio Gregotti (Novara, 1927 - 2020), 'rechts', Lodovico Meneghetti (Novara, 1926 - 2020) en 'in het midden', Giotto Stoppino (Vigevano 1926 - 2011)

De drie architekten werkten tussen 1953 en 1969 samen onder de naam Architetti Associati en werden al snel belangrijke referentiefiguren in het hedendaagse debat rond architectuur en vormgeving. Hun werk omvatte een scala aan domeinen, van architectuur tot meubilair en design, en ze onderhielden belangrijke partnerschappen met SIM en Arteluce.

Aanvankelijk werden ze geassocieerd met de veelbesproken 'Neoliberty-beweging', maar in werkelijkheid was hun werk grotendeels een afwijzing van de laatste echo's van de zogenaamde Internationale Stijl. Hun architecturale ontwerpen uit deze periode omvatten, in 1956, de residentie voor arbeiders van de Bossi-fabriek in Cameri-Novara.
Hun aanwezigheid op de grote tentoonstellingen van die periode was altijd opmerkelijk: Zoals tijdens verschillende edities van de  'Triennale di Milano' waarvoor het trio de bemeubeling van verschillende woningconcepten ontwierpen.
In 1958 namen ze deel aan de “I Biennale of Furnishing Standards” in Mariano Comense. In 1960 speelden ze een hoofdrol op de grote tentoonstelling "New designs for Italian furniture" in de galerij 'L'Osservatore delle Arti Industriali' in Milaan. In 1964 maakte hun ontwerp voor de XIII Triennale di Milano, gewijd aan "Vrije Tijd", naam en won het de "Gran Premio" -prijs. In 1965 namen ze deel aan de biënnale voor interieurontwerp “La casa inhabitata” in Palazzo Strozzi in Florence, samengesteld door Michelucci en Spadolini, met hun interpretatie van een "Ruimtelijke transformatie van het toilet". De vereniging “Architetti Associati” werd in 1969 ontbonden, maar Gregotti, Meneghetti en Stoppino bleven freelance werken met aanzienlijke resultaten.

Rodolfo Bonetto
1929 - 1991
Rodolfo Bonetto was een Milanese ontwerper geboren in 1929. Hij was één van de grootste Italiaanse exponenten op het gebied van industrieel ontwerp. Begaafd met een groot talent voor ontwerp gecombineerd met een verfijnde esthetische smaak, verliet hij zijn middelbare opleiding en een succesvolle carrière als jazzdrummer om zich te wijden aan het beroep van ontwerper.
Rodolfo Bonetto heeft als autodidact designer ook een essentiële bijdrage geleverd aan het onderwijs in Industrieel Ontwerp. Bovendien heeft hij zich tijdens zijn carrière ook toegeweid aan de promotie en de verspreiding van de Italiaanse designcultuur door les te geven aan de ISIA in Rome en aan de Hochschule für Gestaltung in Ulm.

Rodolfo's oom was tijdens het begin van de jaren vijftig de beroemde autocoureur 'Felice Bonetto' en tevens winnaar van de 'Targa Florio' van 1952.
Het was door zijn oom dat Rodolfo helemaal weg was van auto's.
Wat later bracht zijn passie voor het tekenen en autorijden hem ertoe zich te gaan concentreren op ontwerpwerk voor grote merken. Zijn debuut was met zijn eerste schetsen van auto's voor de Italiaanse carrosseriebouwers van de jaren vijftig waaronder; Viotti, Vignale, Boneschi en Pininfarina waarvoor hij een tijd lang adviseur was.

Deze projecten vormden voor Bonetto de springplank naar het uitbouwen van een in die jaren weinig bekend beroep, industireel ontwerper.
In 1958 stichtte hij zijn eigen designbureau 'Bonetto Design' en voerde projecten uit op verschillende gebieden van industriële productie: huishoudelijke apparaten, carrosserieën, sanitair, gereedschapswerktuigen, elektronica, muziekinstrumenten, televisies, koffers, hifi-systemen, meubels en ook verlichting.
Ook de samenwerkingen als die met Veglia Borletti en vervolgens Olivetti leidden ertoe dat Bonetto het beroep van industrieel ontwerper met groot succes kon verder zetten.

In 1979 won Bonetto de Compasso d'Oro voor het interieurontwerp van de 'Fiat 131 Supermirafiori'.
Rodolfo Bonetto was een genie in het techisch tekeken, een bijzonderheid die hem onderscheidde van de meeste andere Italiaanse ontwerpers uit die tijd, die traditioneel dichter bij de meubelwereld stonden.

Bonetto is de enige Italiaanse ontwerper die nooit architectonische projecten heeft uitgevoerd en uitsluitend geïnteresseerd is geweest in het ontwerpen van producten voor grootschalige productie. Hij beleefde een zeer productieve carrière waarin hij maar liefst 8 Compasso d'Oro-prijzen won, waarvan de laatste in 1991 dat vlak na zijn dood dat zelfde jaar, werd uitgereikt als eerbetoon aan zijn 30 jaar activiteit als designer. Sommige van zijn productontwerpen zijn momenteel te zien in het MOMA.
Bonetto bekleedde ook prestigieuze functies als die van president van ADI (Industrial Design Association) en van het ICSID (International Council of Societies of Industrial Design).

In 1984 begon Rodolfo Bonetto het 'vak' te leren aan zijn zoon Marco Bonetto, die zich in korte tijd als assistent bij hem aansloot.

Na het overlijden van Rodolfo Bonetto, nam zijn zoon de leiding over van het Bonetto Design Center. Met meer dan 60 jaar expertise in design blijft het Design Center ook vandaag de dag nog projecten in verschillende industriële sectoren coördineren en ontwikkelen.